Bijna 5 jaar geleden schreef ik een blog over hypnose en hoe het mens-zijn daar veel overeenkomsten mee heeft. De menselijke toestand is een toestand van hypnose, bedacht ik. We zijn ten diepste één Mind, maar in het menselijk bestaan tegelijkertijd gehypnotiseerd om te geloven en dus ook te ervaren dat we allemaal losse wezentjes of personen zijn.
In gesprekken met een lieve vriendin die in de psychiatrie werkt, kwamen we tot een ander vergelijk, namelijk de psychose. Zij werkt vanuit het besef en uitgangspunt van de 3 principes en ziet de cliënten als helemaal heel, onder hun tijdelijke gedachtecreaties. Dat doet iets voor en met de mens, omdat we dat allemaal ergens wel weten en herkennen (maar niet met het intellect). Er gebeuren tijdens haar diensten ‘opmerkelijke’ dingen en er vinden prachtige gesprekken plaats. Zij en ik grappen wel eens dat haar collega’s die ziektes zien en labelen en daarmee aan de slag gaan eigenlijk zelf helemaal per ongeluk in een psychose zitten. De psychose van het ziektemodel, dat er nogal angstaanjagend uitziet.
Na een geweldig bezoek samen met wel 20 collega’s(!) aan een lezing van Bernardo Kastrup tien dagen geleden, is er in deze rij vergelijkingen een fantastische derde, en ultiem passende, metafoor bijgekomen. Kastrup noemde (even heel kort door de bocht, je had er bij moeten zijn 🙂 ) de menselijke, oftewel persoonlijke, geest/mind een dissociatie binnen de Universele Mind.
Ha! Zie je het voor je? Het werkt net als bij een mens waarvan de geest zich soms opsplitst in verschillende identiteiten! We noemen dat een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) en beschrijven het als: een chronische, aan geheugenverlies verwante aandoening waarbij je twee of meer identiteiten of persoonlijkheden (alters) ervaart die elkaar afwisselen. De alters hebben een eigen identiteit (naam, leeftijd, geslacht, karakter en herinneringen) die anders is dan die van de hoofdpersoonlijkheid. Onder bepaalde omstandigheden neemt een van deze alters de controle over. Dit kan snel en onverwacht gebeuren.
Is het niet opmerkelijk? We lijden aan geheugenverlies (we zijn vergeten wat we in wezen ZIJN) en leven als persoonlijkheden, als ‘alters’, binnen de hoofd-ONpersoonlijkheid Mind! Alters met een eigen identiteit en karakter en herinneringen. En onder bepaalde omstandigheden (er gaat iets niet zoals we willen of denken dat het moet) neemt de alter (het ego zou je kunnen zeggen, of het ikje) de controle over.
Als alter proberen we de boel (het leven) te regelen en te sturen en veilig te houden. Overbodig geploeter. Dat mag ook makkelijk. Realiseer je dat jij (en iedereen!) die oneindige Mind is, niet de alter.
Afbeelding van Leandro De Carvalho via Pixabay
