We begonnen aan een nieuwe serie op Netflix. In het begin vonden we er niet zo veel van. We wisten nog niet wie wie was. Hoe de onderlinge verhoudingen in elkaar zaten. Wat het (duistere) verleden van de hoofdpersoon was. Hoe het kantoor waar het verhaal zich voornamelijk afspeelde ontstaan en gegroeid was. Het was heel makkelijk om na een aflevering de tv uit te zetten. We waren niet echt nieuwsgierig naar het verdere verloop. We voelden ons niet bijzonder betrokken bij de fictieve figuren op het scherm.
Na een paar afleveringen begonnen we er lekker in te komen. We konden de boze of broeierige blikken die tussen de spelers werden uitgewisseld duiden. We snapten een beetje (althans, zo leek het!) waarom de hoofdpersoon deed wat hij deed doordat we terugblikken en andere stukjes van de puzzel kregen aangeboden. We ontwikkelden voorkeuren voor verschillende karakters en afkeer voor andere figuren. Kortom, we zaten er op een gegeven moment lekker in en raakten steeds meer betrokken bij het wel en wee en lief en leed van de spelers in de serie. We werden nieuwsgierig naar hoe het verhaal zich zou gaan afspelen en wat de karakters gingen doen. We zaten geboeid te kijken. Soms vele afleveringen na elkaar. Van cliffhanger naar cliffhanger. Soms ver voorbij het punt dat we eigenlijk wilden slapen.
Het leek het leven wel. Je wordt geboren en hebt in eerste instantie nog niet zoveel interesse in de mensen en dingen om je heen. Je vindt er niet zoveel van. Je begrijpt de woorden, concepten en situaties niet. Je hebt geen idee van verleden en bent niet nieuwsgierig naar hoe de dingen gaan verlopen omdat je geen NOTIE hebt van een toekomst. Je kunt je nog geen voorstelling maken van ‘situaties’. Je weet niet eens wie je bent of liever gezegd speelt in deze serie.
Op een gegeven moment ga je echter ongemerkt het spel meespelen en raak je langzamerhand betrokken bij het verhaal van je leven waar de mensen om je heen een rol in spelen. Je gaat jezelf als een afgescheiden personage zien, met karaktereigenschappen. Je conceptuele brein ontwikkelt waardoor je kunt denken en praten over wat er NIET is. Je gaat situaties waarnemen en ontwikkelt het vermogen om ‘vooruit’ te denken en projecteren. Soms raak je zó geboeid door dat verhaal en de problemen, situaties en mensen daarin, inclusief en misschien vooral wel jezelf, dat je niet meer kunt ophouden met daarnaar te kijken. Je ‘binge-watcht’ jouw leven en de wereld. Soms ver voorbij het punt dat je eigenlijk ‘wakker’ wilt worden. En daarmee bedoel ik stil en helder. Of in ieder geval bewust van het feit dat dit een spel is, en dat wie je denkt dat je bent een fictional character is.
