“You are the type of person that always had and always will have your emotions going up and down,” zei mijn vriendin Nic. Ze zat tegenover me in een hotelbar in London met haar rug naar het uitzicht over de Thames. Op het puntje van haar stoel en haar bril op het puntje van haar neus keek ze me aan. “The eb and flow of your emotions is part of who you are,” vervolgde ze.
Op zich was het geen openbaring, deze uitspraak. Die eb & vloed in de menselijke ervaring kende ik; daar praten Angela en ik al jaren over tijdens Shiftdagen en in coachingsessies. Ik beaamde naar Nic dat er voor veel mensen een voortdurende golfbeweging lijkt te zijn van ‘goede/fijne’ sensaties en ‘negatieve’ sensaties. Waarbij aan die labels al gelijk te zien is hoe we als mensen geneigd zijn onze stemmingen en gevoelens te classificeren en te streven naar alleen die emoties die we als positief hebben aangemerkt en de rest proberen te vermijden. Voor dat fenomeen bedacht ik ooit de term ‘Emotie-fobia’.
Wat nieuw voor me was – of misschien niet nieuw maar hernieuwd – was dat ik ineens herkende hoezeer ik, zelfs na al die jaren in de richting van de 3 principes kijken, nog steeds leefde met het idee dat die golfbewegingen in emoties voor mij niet okay zouden zijn. Dat jij die emotionele golfbewegingen hebt, is natuurlijk en logisch. Maar voor mij? Ik bleek ergens een sneaky geloofje te hebben dat ik de uitzondering op de regels zou moeten zijn omdat – en daar komt het inzicht – mijn emotiegolven een teken van zwakte zouden zijn en wie zwak is wordt in de steek gelaten en zal eenzaam ende alleen sterven*).
Wham, bam, thank you ma’am!
Je zal het maar geloven. En niet door hebben dat je het gelooft. Dan ben je mooi fucked en veroordeeld tot vechten tegen wat natuurlijk en onafwendbaar is. Onafwendbaar omdat het is wat de 3 principes doen: ze creëren een menselijke ervaring waarin alles (ALLES) voorbij komt qua sensaties. Daartegen vechten is vechten tegen de bierkaai.
Precies dát is wat ik plotsklaps inzag: ik heb het grootste deel van mijn leven heel hard gevochten tegen die emotionele golfbewegingen. Geen wonder dat ik zo vaak moe was.
Nu ik dit op een dieper niveau zie, is ook extra herkenbaar voor me hoe zinloos het tegenhouden van emoties is, want:
- emoties komen als het ware ‘out of the blue’, net als onverwachte ideeën. Wanneer ze al dan niet komen, is niet aan mij of aan jou maar aan Mind.
- de sensaties die daarbij gevoeld worden, komen in het lijf op en ebben vanzelf weer weg, zonder bemoeienis van degene die ze ervaart. (Ik durf eigenlijk wel te beweren dat ze zelfs sneller verdwijnen als niemand zich er mee bemoeit en er geen verhaal bij ontstaat).
Dat het harde werken om emoties onder controle te houden allemaal gestoeld was op de gedachte of het geloof dat niemand van me houdt als ik wissel in stemmingen, zette het harde werken in één klap in een ander licht. Waardoor ik sinds dat moment verbazingwekkend tolerant ben naar bijvoorbeeld tranen in mijn ogen en onrustige sensaties in mijn lijf.
Ik ben dankbaar voor dit hernieuwde inzicht, dat op een heel grappig wijze onderstreept werd toen ik vanuit de hotelbar naar het toilet liep. Langs een levensgroot bord waar ik al twee keer langs gelopen was, maar nu pas (kon) zien, las ik: “It’s okay to fall apart sometimes. Taco’s fall apart and we still love them”.
Zo gaat dat blijkbaar met inzichten: ze zijn er al maar je ziet ze pas als de tijd er rijp voor is. En zolang je in de richting van de 3 principes kijkt, blijven ze volautomatisch komen. Waardoor het leven óók na 11 3P jaren met elk inzicht(je) nóg makkelijker blijkt te zijn dan ik al wist ;-).
* Het heeft iets kinderlijks, hè, dit geloof? Daarover volgende week een vervolgartikel.
PS: over makkelijk gesproken: heb je het boek ‘Het mag ook makkelijk’ al gelezen? Zo niet, je besteld het hier: https://www.shiftacademy.nl/boek-het-mag-ook-makkelijk/
