Dit wordt dus een heel ander stukje dan ‘normaal’. Dan weet je dat vast. Na een dag vol mentorgesprekken met de mensen in onze opleiding en een bijeenkomst van de Makkelijk Leven Community welde er namelijk ineens een enorme trots in me op. En dat wilde ik hier even kwijt. Ik heb er namelijk een mooi verhaal bij (dat je niet hoeft te geloven).

Verschillende mensen hadden die dag verteld dat er een (grote) shift had plaatsgevonden en hoe dat eruit zag. Wat er veranderd was. En ineens kwam de gedachte op: ‘wat een lef hebben deze mensen eigenlijk!’

De trots betrof dus niet onszelf maar onze trainees, de aanwezigen bij die online bijeenkomst en de overige leden van de community. De trots had betrekking op alle mensen die een Shiftdag bezocht hebben of een driedaagse. De trots ging over iedereen die met interesse onze stukjes leest en bereid is met ons mee (naar binnen) te kijken.

“Een Shiftdag of Driedaagse volgen? Levensgevaarlijk!”, meldde zo’n durfal laatst al op onze site. “Alles wordt overhoop gegooid. En het is lekker…..Wat een ruimte ontstaat er!”

Want je moet ’t maar durven, al die concepten waar je eerder misschien heilig in geloofde overboord te zetten. Zelfs degene die je zo mooi vond en waar je aan gehecht was. Je moet ’t maar durven, alle verhalen en waarheden over jezelf door te prikken. Zelfs de eigenschappen waar je zo blij mee was en de drama’s die je (onbewust?) zo koesterde. Je moet ’t maar durven, steeds opnieuw terug te vallen in de oneindige ruimte, rust en stilte vóór alle gedachten in een wereld waar herrie de boventoon voert. Je moet ’t maar durven, niets te weten in een cultuur waar we over elkaar heen vallen met goede ideeën, bewezen trajecten en ‘zeker weters’. Je moet ’t maar durven, jezelf totaal niet meer serieus te nemen en het illusoire karakter van de wereld te (h)erkennen. Je moet ’t maar durven, al je verdedigingsmechanismen te doorzien en alle behoefte om jezelf uit te leggen en te verklaren te verliezen. Je moet ’t maar durven, vertragen terwijl iedereen je lijkt op te jagen. Je moet ’t maar durven, je geloof in de maakbaarheid van het bestaan te laten varen. Je moet ’t maar durven, de mythe van je persoonlijke bestaan door te prikken. Je moet ’t maar durven, bewegen vanuit liefde.

We beloven dan wel ruimte en ontspanning en vrijheid en gemak als bijverschijnselen van inzicht (die overigens hier en nu altijd al aanwezig zijn), maar je moet maar durven, een andere kant opkijken en je hele paradigma (wereldbeeld) 180 graden zien draaien.

Dus voor degene die dit leest en bereid is met een open geest mee te kijken: ik ben trots op je. Voor wat ’t waard is :-). Ook als er niet zo’n aardverschuiving plaats vindt, maar ‘slechts’ een minieme afbrokkeling die ‘maar’ een beetje verschil maakt.

En om dit alles weer fijn te relativeren; uiteindelijk is het enige wat ‘verloren’ gaat allerlei illusies die je had!