In de winter van 2016 maakte ik een wandeling naar de Portugese kust. Ik zag opvallend veel verlaten gebouwen. Boomwortels ondermijnden een asfaltweg. Blauwe bloemen bestormden een gebarsten beeld. Groen overwoekerde een ruïne. Zodra de mens zich een tijdje niet bekommert om zijn constructies neemt de natuur blijkbaar gretig de regie over en breekt ze langzaam maar zeker af. En daar zag ik een mooie parallel met de werking van de menselijke geest. Op dezelfde manier komt namelijk je ware natuur van wijsheid weer bovendrijven als je gewoon een tijdje stil bent en je niet bekommert om je menselijke gedachteconstructies.
Soms is de afbraak van wat de mens opgebouwd heeft geen kwestie van achterstallig onderhoud, maar neemt de natuur met geweld de heerschappij over. Een orkaan, een tsunami of een aardbeving laat geen spaan heel van onze bouwsels. En ook dat kan in je geest gebeuren: je zorgvuldig samengestelde verhalen worden in één klap teniet gedaan in een flits van overweldigende helderheid.
De natuur, jouw natuur is zoveel sterker dan onze tijdelijke constructies. Gelukkig maar.