Terwijl ik de was aan het ophangen was luisterde ik naar een call-in show op YouTube waar mensen kunnen bellen met vragen die ze hebben. Gewoon voor een beetje achtergrondgeluid. Tenminste, tot er een vrouw inbelde met de vraag: “Ben ik normaal als ik nooit in God geloofd heb?”
Het opvallende was niet zozeer de inhoud van de vraag, maar meer het feit dat de vraag werd opgevolgd met een beschrijving van de situatie van de vrouw. En… er geen probleem was.
Niemand in haar familie of vriendenkring vond het een issue, ze had gewoon een leuk leven zonder wekelijks naar de kerk te gaan en ze werd ook niet echt raar aangekeken in verband met haar non-geloof.
Toch klonk de vragenstelster radeloos. Ze maakte zich zorgen dat er iets mis met haar was, dat er een stukje in haar brein miste en ze dus een essentiële capaciteit niet had die andere mensen wel hebben.
De vrouw had in haar hoofd een enorm probleem gemaakt van een ervaring die geenszins invloed op haar gemoedstoestand had hoeven hebben. Ze had kunnen constateren: “Goh, er is geen geloof in een God. Punt.” In plaats daarvan ontstond er een heftig vraagstuk dat haar ’s nachts wakker hield.
Waarschijnlijk zie je in dit voorbeeld heel helder hoe er een probleem ontstond: de vrouw had gedachten over het belang van in een God geloven en nam die heel serieus. Vervolgens ging ze steeds meer nadenken over de situatie. Zo veel dat het praktisch het enige was waar ze nog aan kon denken. En dat zorgde voor een heel vervelend gevoel waar de vrouw vanaf wilde. Haar oplossing was in dit geval het bellen naar de call-in show.
Maar het interessante is dat ik dit ook wel eens heb gedaan. Bijvoorbeeld op de universiteit nadat ik voor het eerst in aanraking kwam met de 3 Principes. Ik ervoer destijds opeens minder stress over mijn tentamens en kan me nog goed herinneren dat ik een keer in de bus zat en geen enkele behoefte voelde om mijn flashcards er nog een keer bij te pakken (wat ik eerder altijd wel deed). De gedachte die in me opkwam? “Ik ben gewoon een konijntje in de koplampen, compleet bevroren omdat ik me er al bij neer heb gelegd dat ik overreden ga worden. Dit wordt één grote flop, ik weet straks helemaal niks meer. Let maar op!”. Terwijl ik ook gewoon een muziekje had op kunnen zetten en had kunnen genieten van het ontspannen gevoel. 😉
Het leek voor mij bijna een soort verslaving aan angst en/of stress waarbij er – bij gebrek aan the real deal – toch nog doemscenario’s in me opkwamen. Of beter gezegd: er kwamen in principe neutrale gedachten op waar ik geheel per ongeluk doemscenario’s van maakte. 😉 Vervolgens belde ik geen call-in show, maar heb ik wel mijn moeder een appje gestuurd. En mezelf helemaal gek gemaakt.
Voor mij was het een uitnodiging om meer in deze richting te kijken en meer en meer inzicht te krijgen in hoe mijn menselijke ervaring tot stand komt. Zo kon (en kan!) de verslaving aan nare gedachten en gevoelens meer en meer losgelaten worden.
Kijk je mee? 🙂