‘Normaal’ is niet (meer) hetzelfde als ‘natuurlijk’. Wij hebben allerlei normen en maatstaven bedacht waaraan mensen en dingen en omstandigheden moeten voldoen voordat wij ze ‘normaal’ vinden. Het feit dat we die meetlatten bedacht hebben, geeft al aan dat ze niet natuurlijk zijn. Natuurlijk betekent in mijn beleving letterlijk ‘als de natuur’ en dat is altijd ontspannen, in vertrouwen ontvouwend, eenvoudig, met perfecte timing, voortdurend veranderend, vol liefde en overgave, uniek. Nooit bedacht. In plaats van ‘doe eens normaal!’ kunnen we ook ‘doe eens natuurlijk!’ roepen. Volg je natuur, niet de jou opgelegde gedachten en ideeën. Om ‘normaal’ te doen, moeten we eerst weten (bedenken) wat dat inhoudt; ‘natuurlijk’ zijn we altijd al, vóór we wat dan ook bedenken.
Omgekeerd zeggen we wel ‘dat is natuurlijk niet zo,’ of ‘natuurlijk moet je dat doen!’ En dan hebben we het juist weer over wat men zou verwachten of doen volgens de geldende normen en aannames. Normaal en natuurlijk, termen die we vaak omgekeerd gebruiken. Zou het kunnen zijn dat we dat ‘natuurlijke’ niet durven vertrouwen in deze wereld van bedenksels die we als ‘normaal’ bestempelen?
