Veel mensen zijn ontevreden over een onderdeel van hun leven. Waarbij ze het gevoel hebben dat alles beter zou zijn als dat ene onderdeel ‘goed’ zou zijn. Wat dat onderdeel is, verschilt van persoon tot persoon. Eenzaamheid, een verkeerd huis, te weinig geld, geen (leuke) baan, kind met problemen, man aan de drank, ziekte of lichamelijke pijn… De meesten van ons weten altijd wel iets te bedenken dat ons afhoudt van echt geluk.
Toch is die ontevredenheid een illusie. Altijd. In alle omstandigheden. Je geluk wordt nooit bepaald door iets buiten jezelf. Het zijn altijd je eigen gedachten over wat er buiten je gebeurt, die maken dat je je goed of slecht voelt.
Laatst sprak ik een vriend die in een enorme dip zat en dat weet aan het feit dat hij alleen woont in een piepklein huisje. In zijn ogen kon ik hem niet begrijpen omdat ik in een normaal huis woon met zoon, pleegdochter, soms haar vriend, twee katten en een hond.
Omdat mijn omstandigheden anders zijn, nam hij aan dat ik vast heel gelukkig zou zijn. Op het moment dat wij elkaar spraken, had ik daar geen weerwoord op en voelde ik me ook gewoon okay.
Interessant genoeg raakte ik een paar dagen later verzeild in een enorme gedachtenstorm. En ervaarde ik aan den lijve dat eenzaamheid echt geen fluit te maken heeft met waar je woont..
Mijn gedachtenstorm was zo heftig dat hij zelfs ’s nachts door ging. Ik droomde over eenzaamheid en verlaten zijn. De twee dagen in die gedachtenstorm voelde ik me eenzamer dan ik me in jaren had gevoeld, terwijl er drie mensen, twee katten en een hond in mijn huis waren en ik veel werk had die week. Die twee dagen voelde het alsof er niemand voor me was en ik altijd alleen zou zijn en blijven.
In mijn gedachtenstorm kon ik ook allerlei bewijzen vinden dat het waar was wat ik dacht. Als ik niet beter had geweten, zou ik in actie gekomen zijn om dit gigantische probleem op te lossen.
Mijn enige troost en het enige dat me ervan weerhield om in een paniekerige actie te schieten, was het feit dat ik ergens wist dat dit een mindfuck was die zou verdwijnen zodra er andere gedachten zouden komen. En die andere gedachten komen altijd als ik de storm kan laten voor wat ‘ie is. Hoe meer ik er in mee ga en naar oplossingen ga zoeken, hoe echter en realistischer ik het maak. Waardoor er geen ruimte komt voor andere inzichten en frisse nieuwe gedachten die mijn perspectief keren en daarmee mijn gevoel veranderen.
En zoals altijd kwamen er andere gedachten. Zonder bewuste actie van mijn kant. Doordat ik kon accepteren dat ik even in een gedachtenstorm zat die verder geen betekenis had (ondanks het feit dat hij die betekenis wel leek te hebben) ontstond er ruimte die zich vanzelf weer vulde met nieuwe gedachten.
Die nieuwe gedachten brachten hun eigen gevoel met zich mee. Dit keer gevoelens van liefde en geluk, vrijheid, onbeperkte mogelijkheden. Terwijl er in mijn omstandigheden nog steeds niets veranderd was, was ik in een periode van drie dagen van neutraal via diep ongelukkig naar hieperdepiep gelukkig gegaan. Zomaar. Zonder reden van buiten. Omdat het altijd alleen mijn gedachten zijn waarom ik me voel zoals ik me voel.
En dat is een wetmatigheid die altijd voor iedereen geldt. Je hoeft dus niets te veranderen in je omstandigheden om je beter te voelen. Je hoeft er alleen maar op te vertrouwen dat je altijd okay bent, dat er altijd nieuwe gedachten voor je beschikbaar zijn en dat er altijd een moment zal zijn dat je opstaat en iets doet. Wat dan ook. Want ook hier geldt weer: niet wat je doet maakt je gelukkig(er), maar hoe je erover denkt.