Soms kan het voelen alsof ik te klein ben om dit leven aan te kunnen. Te miezerig, te onbeduidend, te machteloos. Ruzie, oorlog, dood, geld verdienen, afscheid, ziekte, stijgende prijzen in de supermarkt, gras dat te hard groeit, kattenharen op al mijn kleding en geen zin om weer 100 km te rijden voor ik bij mijn ouders ben. Het voelt als teveel én als iets waar ik mee zou moeten kunnen dealen maar het niet kan.
“Flink zijn, gewoon doorgaan!” zei mijn vader altijd op gelijksoortige momenten wanneer ik me als kind overweldigd voelde door alles wat er moest om groot te worden en mee te draaien in de maatschappij. Ik had verwacht en gehoopt dat ik me als volwassene nooit overweldigd zou voelen, met het idee dat ik dan alles zou snappen, overzien en onder controle hebben. Niet dus.
En…
Soms voelt het alsof er niks makkelijker is dan leven. Ik word wakker, doe wat er in me opkomt en ga ‘s avonds weer naar bed. Er wordt gelachen en/of gehuild, gepraat, gedaan, bewogen. Easy peasy. Strik om de dag en niks meer aan doen.
Grappig om te zien dat ik voor het beschrijven van de mindere dagen, veel meer woorden nodig heb dan voor de makkelijke dagen.
Dat lijkt me een aanwijzing.
Minder woorden, minder gedoe. Lijkt het.
Minder gedachten, minder mening, minder weerstand en het voelt makkelijker.
Is het ook moeilijker of makkelijker? Nee, joh. Het is altijd hetzelfde. Je leeft en je beleeft het denken. Niks meer en niks minder. Niks aan de hand, niks op te lossen en niks te verbeteren. Je beleeft. That’s it.
