Kortgeleden werd ik in Londen van mijn fiets gereden door een auto die met hoge snelheid een zijweg insloeg zonder mij te zien. En daarna doorreed en zich ook niet liet tegenhouden door omstanders die getuigen waren van haar roekeloosheid en mijn valpartij.
De pijn die ik ervaarde door de val en de reactie van de omstanders leverde een fascinerend inkijkje in de werking van de menselijke psyche op. Om je dat uit te leggen, moet ik je eerst even vertellen over mijn 12 ambachten – 13 ongelukken levensgeschiedenis. Letterlijk, in mijn geval.
Ik heb vijfentwintig jaar van mijn leven fikse pijn gehad die ontstaan was door een frontale botsing met een vrachtauto en in stand bleef door freak-accidents in de decennia daarna. Zoals een kind dat het trapgat inzeilde en op mijn hoofd landde. Een zonnescherm dat op mijn hoofd viel. Een stapel grafstenen op een aanhangwagen waardoor ik van mijn sokken gereden werd. Maar ook de minder heftige dingen als keihard mijn hoofd stoten of van de trap vallen leverden een verergering van de pijn (en daardoor weer hernieuwde revalidatietijd) op.
Al die tijd dacht ik – en de artsen met mij – dat de pijn die ik leed een puur lichamelijke oorzaak had. Scans, ECG’s, MRI’s (en allerlei andere lettercombinaties die ik vergeten ben) leverden bewijs op voor het feit dat ik onoplosbare mankementen had “waar u mee zult moeten leren leven”.
Tot ik me een paar jaar geleden, door mijn groeiende inzicht in de 3 principes, begon af te vragen of mijn pijn misschien óók samenhing met het samenspel tussen mind, consciousness & thought. En dat bleek het geval te zijn, zoals ik in het artikel ‘Pijn door emoties’ uitgebreid beschrijf.
Terug naar het fietsongeluk van kortgeleden… ik was enorm geschrokken en de adrenaline gierde door mijn lijf. Wat zichtbaar was aan het trillen van mijn handen. Mijn rug deed pijn waar het stuur in mijn rug was geklapt maar erger: er was een stekende pijn in mijn nek. En die nek… dat was precies waar mijn 25 jaar chronische pijn ooit mee begon dus ik voelde de angst voor “het begint weer” al opkomen.
Daar startte de voor mij interessante observatie. Ik herkende hoe er allerlei gedachten in me opkwamen; herinneringen aan eerdere ongelukken, angst dat het weer mis zou zijn en ik weer weken, maanden, jaren zou moeten revalideren, angst dat mijn lijf dit niet zou kunnen oplossen, vragen als “moet ik naar een dokter? Moeten er foto’s gemaakt worden?” en zelfverwijten als “Zie je wel, mijn vriendin had gelijk dat je in Londen niet moet fietsen, hoe stom ben ik om het toch te doen?”. Ondertussen spraken omstanders over onrecht en de noodzaak van straf voor de bestuurster, “want hoe durft ze?!” en hun opmerkingen leken olie op het vuur van mijn gedachtenstorm.
Al die in sneltreinvaart door mijn hoofd razende gedachten werden, zoals het systeem nu eenmaal doet, door mijn bewustzijn van animaties voorzien. Waardoor er steeds meer lichamelijke sensaties voelbaar waren die met name de pijn een hoger realiteitsgehalte gaven.
En ineens was me helder wat ik al die jaren had gedaan waardoor elke nieuwe blessure zoveel meer lichamelijk impact had dan logisch zou zijn geweest… voorheen nam ik alles wat er in me opkwam op zo’n pijnlijk moment, serieus. Of het nu ging om een gedachte of om een (fysiek) gevoel, ik ging er vanuit dat het realiteit was. En omdat het echt voor me was, bleef het me bezighouden, bleef ik er bewuste en onbewuste gedachten over entertainen en kreeg het systeem dus ook de kans om al die gedachten fijn van extra lichamelijke sensaties te voorzien. Waardoor ik veel meer voelde dan het geval zou zijn geweest als ik op enig moment had kunnen herkennen wat mijn denk-aandeel was in dit pijnverhaal.
Die dag in Londen, toen het ineens helder voor me was, kon ik de felle pijn in mijn nek laten voor wat hij was: een tijdelijke sensatie veroorzaakt door een onverwachte fysieke schok in mijn nek, verergerd door de animaties van geschrokken, angstige en bozige gedachten.
Hij bleef nog even, die felle pijn, maar ik was er zeker van dat het een illusie was en dat maakte al het verschil. Dat maakte de pijn leefbaar die middag en avond. En belangrijker: met dit inzicht was er geen voedingsbodem voor de vicieuze cirkel van pijn – gedachten – lichamelijke sensaties (waaronder pijn) – meer gedachten – meer lichamelijke sensaties (meer pijn) – meer gedachten – nog meer pijn. De volgende ochtend werd ik wakker en stroomde er een andere gedachtenenergie door me heen. De pijn was weg en is nooit meer terug gekomen.
PS: Je zou deze beschrijving van mijn ervaring met pijn kunnen opvatten als “Oh, dus pijn is gewoon je eigen schuld?!” wat in mijn ogen te kort door de bocht is. Wat ik je wil laten zien, is dat we als mensen in alle onschuld een realiteit creëren die (heel) pijnlijk kan zijn. Dat kunnen we, ongewild, met fysieke pijn doen en evengoed met geestelijke pijn zoals depressiviteit. inzicht krijgen in hoe het systeem werkt waarmee wij onze realiteit creëren, blijkt voor mij en veel andere mensen een einde aan die pijn te maken. Ben je nieuwsgierig om te onderzoeken of jouw pijn ook kan afnemen door in deze richting te kijken? Vraag dan een geheel vrijblijvende gratis telefonische Shift Sessie aan en we kijken samen of dit voor jou een oplossingsrichting is!
