We zijn vaak zo gebiologeerd door de wereld van de vorm en zo geconditioneerd om te geloven dat wat er dáár gebeurt bepaalt hoe wij ons voelen, dat we de jacht op (of strijd tegen!) dingen en belevenissen in de buitenwereld belangrijker vinden dan het naar binnen kijken, waar ons welzijn huist en waar liefde is.

Gesteld voor de keuze: de rest van je leven gelukkig zijn of een miljoen euro hebben, kiezen velen nog steeds het geld in de overtuiging dat hun geluk daar aan vastzit. Willen we liever een ‘bevredigende’ carrière dan onze liefdevolle essentie voelen (die het overigens niet boeit wat voor werk je doet). Hebben we een voorkeur voor het vinden van de perfecte levenspartner in plaats van het ontdekken van de perfectie in onszelf.

En natuurlijk mag je geld, een carrière en een partner hebben, maar hang er in hemelsnaam je levensvreugde niet aan op. Die heb je al. Je BENT het al. En als je je dat echt realiseert, komt de rest vanzelf. Al heb je het niet meer ‘nodig’.