In een coaching-gesprek dat ik laatst voerde met één van onze klanten, kwam ter sprake dat zij niet (meer) over alles een mening heeft. Haar zoon had gevraagd of ze vóór of tegen een bepaalde kwestie was en zij had geconstateerd dat ze geen mening had. Dat het aan de persoon in kwestie is om het leven te leiden zoals hem of haar goeddunkt. Haar zoon had verbazing geuit, want “Je moet toch een mening hebben?!”.
We mijmerden hier wat op door en constateerden samen dat onze mening er eigenlijk niet zo toe doet. Wat je zou kunnen opvatten als dat wij persoonlijk er niet toe zouden doen (wat misschien ook wel waar is, maar dat onderwerp is voor een ander artikel) maar zo bedoelden wij het in dit geval niet. Nee, wat we dénken over iets, doet er niet toe, was onze constatering.
Want gedachten, meningen en ideeën, die komen en gaan. Ze poppen zomaar op. “Out of the blue”, zeggen de Engelsen. “Uit het niks”, noemen wij het vaak. En wat ons betreft, kun je niet dichter bij de waarheid zitten dan dat.
Gedachten (die we ook zouden kunnen benoemen als mening, idee, overtuiging of aanname) lijken vaak heel persoonlijk maar komen uit een universele, onpersoonlijke bron die wij vanuit de 3 principes graag “Het Universele Denken” noemen. Waarmee we naar dat ‘niks’ verwijzen en/of die ‘blue’.
Wat er uit dat Universele Denken op plopt, gaat al snel persoonlijk voelen omdat het Universele Bewustzijn (de 2e van die three principles) er sensaties bij veroorzaakt. Gevoelens, emoties, fysieke sensaties, the works. We voelen daardoor wat er out of the blue in ons is opgekomen en dat maakt het onweerstaanbaar waar. Zo onweerstaanbaar, dat we in veel gevallen onze gedachte, mening of idee met hand en tand verdedigen.
Terwijl gedachten, als we ze kunnen laten voor wat ze zijn, net zo snel weer terugvloeien naar die blue als dat ze er uit op plopten. Want het is niets anders dan voorbij vliegende energie. Het komt even door je heen en weg is het weer. Eigenlijk is het helemaal niets. Wat uit the blue of uit het niks komt, kan van zichzelf immers nooit ‘iets’ zijn. Niks = niets ≠ iets.
En als je dat weet…
Waarom zou je dan nog belang hechten aan het hebben van een mening? Hoe zinvol is het dan om een soort moedwillig een gedachte uit het niets te plukken om te ventileren? Doet die mening ertoe als je weet wat hij werkelijk is?
PS: Als dit artikel “ja, maar!” of “ik zie dat HELEMAAL anders” of “intrigerend maar ik snap er niks van” of “vertel me meer!” bij je oproept… overweeg dan om mee te doen met een Shiftdag of lid te worden van de Makkelijk Leven Community zodat je meer inzicht in deze materie krijgt.
