We schreven er al vaker over en maakten zelfs een podcast met die titel, maar toch doe ik het vandaag nog eens dunnetjes over: oorlog in jezelf.
Gisteren had ik weer zo’n mooi voorbeeld. Ik was op een familiebijeenkomst die op zich hartstikke leuk en bijzonder was. Maar ik had een beetje stress omdat er gedachten waren over ‘niet te laat komen’ bij de verschillende activiteiten die er die dag zouden plaatsvinden. Dus ik liep wat sneller dan normaal en een daardoor voor de rest van het gezelschap uit. Met gedachten in mijn hoofd als “ik neem teveel de leiding en dat vindt mijn broer vervelend”, “waarom doe ik zo neurotisch; er gaat niks mis als we een paar minuten te laat aankomen”, “ik wil deze ondertoon van verdriet niet voelen”. Om mij vervolgens te realiseren dat dit gedachten waren die ik al honderd, duizend of meer keren gehad heb in de loop van mijn leven. Wat (uiteraard) leidde tot de gedachte: “Waarom doe ik dit nog steeds?!”
Ik vind het in retrospectief een mooi voorbeeld van innerlijke strijd. Vechten met jezelf. Of beter gezegd: vechten met gedachten die er zijn. Waar je wat mij betreft een paar dingen uit zou kunnen halen om tot wat meer helderheid te komen:
- Innerlijke strijd is eigenlijk een onzinterm. Want wie vecht er met wie? En waar zit dat innerlijk? Het lijkt mij allemaal hetzelfde gedachtenspul – zie punt 2.
- Feitelijk is innerlijke strijd niets anders dan veel tegenstrijdige gedachten die (zeer) kort na elkaar opkomen. Dat doe ik niet, dat doe jij niet, dat gebeurt. Vanuit het niets (of ‘out of the blue’ waar ik vorige week over schreef) komt denken in bewustzijn en is er een ervaring. Een ervaring van haast, onzekerheid en verdriet bijvoorbeeld, zoals in het voorbeeld hierboven.
- Naast die tegenstrijdige gedachten, komt ook denken op dat zorgt voor de ervaring van een ‘ik’ die los lijkt te staan van alles wat die ‘ik’ waarneemt. Dat alleen al geeft een rotgevoel omdat het niet klopt met wie/wat je werkelijk bent: het leven zelf, Mind zelf, het goddelijke zelf… geef het beestje maar een naam.
- De gedachten die de ongemakkelijke sensaties met zich meebrengen, zijn, voor zover ik dat aan mijn kant kan beoordelen, nooit fris en nieuw. Het is gerecyclede ouwe meuk die al jaren en jaren op de gedachtenzolder* ligt.
- Ik ben blijkbaar ooit een setje gedachten gaan geloven over hoe ik me zou moeten gedragen en wat ik mag voelen. En dat geloof komt meestal niet overeen met de werkelijkheid in het moment. Ik vind het een soort van grappig om te zien: er is de ervaring die er is en het idee dat er een andere ervaring zou moeten zijn.
Waarmee ik mezelf per ongeluk toeschrijf naar de conclusie van dit blogartikel: we ervaren innerlijke strijd zodra er een ervaring is die niet overeenkomt met hoe we bedacht hebben dat het zou moeten zijn. Mmm… geinig… lekker eenvoudig ook. Zodra dat helder is, valt veel denken weg en kunnen jij en ik beiden lekker door met ervaren wat er NU is in plaats van wat er zou moeten of kunnen zijn.
*deze zin is ook niet nieuw, trouwens. Hij komt uit ons boek ‘Het mag ook makkelijk’ dat je hier kunt bestellen.
