Ikea. Dé bekende woonwinkel waar al mijn vriendinnen doodmoe vandaan komen. Niet omdat ze hebben lopen sjouwen met de nieuwe bank die ze vervolgens net niet op hun dak getakeld kregen. Nee, daar worden ze niet moe van. Ze ervaren simpelweg bij het binnengaan van Ikea direct een vreemd soort algeheel gevoel van uitputting.
Ik herken dat gevoel wel. Maar dan van vroeger. Toen bereidde ik mezelf voor op een bezoek. Ik deed zogenaamde grondingsoefeningen en repeteerde een soort mantra in mezelf om me te beschermen tegen dit Ikeavirus. Meestal hielpen al die voorbereidingen geen zak, maar dat terzijde ;-).
Omdat ik intussen begrijp hoe mijn gedachten mijn emoties ‘regelen’ en omdat ik weet dat de echte rust in mezelf zit, ga ik tegenwoordig zonder voorbereiding de Ikea in. Sterker nog, laatst was ik er met mijn man op zondagmiddag. Mijn vriendin N. geloofde het niet eens. Die zou dat nooit doen ;-). Volkomen op mijn gemak, met alleen oog voor datgene wat ik wilde zien en aanschaffen, drentelde ik tussen een dikke mensenmassa door.
Af en toe werd ik door manlief verleid om mee te gaan in zijn gedachten over ál die andere mensen die er ook waren. Dan fluisterde hij dingen als; “heb je die gezien, met die slaaptoef?” Of: “tering, wat een zeikkinderen!” Enzovoorts.
Ik kon letterlijk voelen dat ik – zodra ik mijn aandacht richtte op de andere bezoekers – een beetje moe werd. Niet omdat ik mijn aandacht ergens anders op focuste, nee, simpelweg omdat ik mijn hoofd ging vullen met allerlei onzinnige gedachten over mensen met slaaptoeven en kinderen die hysterisch rond renden.
Conclusie van dit verhaal is dus dat er geen Ikeavirus heerst waar je doodmoe van thuis komt. Het zijn simpelweg je eigen gedachten over dat wat er aanwezig is in Ikea. Of wat er soms ontbreekt waardoor je onverrichterzake naar huis keert. Daar kan ik dan wel veel gedachten over krijgen ;-).