In een ander artikel schreef ik over mijn doelloze vriendin. Wat ik toen niet beschreef, zijn de reacties op het feit dat ze geen grootse en meeslepende doelen voor haar leven heeft.

De reacties die ze krijgt zijn globaal genomen ongeveer zo: “WAAT?! Heb jij geen doel(en) in je leven?!”

Begeleid door angstige/medelijdende/verontruste blikken. Want leven zonder doel, dat kan niet in onze maatschappij.

Ze moet wel een loser zijn of op zijn minst niet ambitieus genoeg zijn. Terwijl ambitie – goed beschouwd- niets anders is dan met veel energie en drive dingen doen om gelukkig van te worden en/of controle uit te oefenen.

Bewust of onbewust geeft controle een gevoel van veiligheid. En veiligheid vinden we als mensen heel fijn.

Doelen lijken die veiligheid te bieden. Want je doel staat voor iets dat het leven beter zal maken. Met een doel ben je dus heel fijn en gecontroleerd bezig ervoor te zorgen dat je het leven naar je hand zet.

Met een doel weet je wat je moet doen en wat je kunt laten. Denk je.

Dus zet je je oogkleppen op om vooral focus te houden op je doel. En doe je wat er gedaan moet worden om het te bereiken. Ook als je dat wat je moet doen totaal niet leuk vindt. Je bijt even (of lang) door de zure appel heen, want “als ik mijn doel heb bereikt, dan voel ik me goed”. Het doel heiligt de vervelende dingen die je nu moet doen in de verwachting dat alles er beter uit zal zien als je eenmaal dat doel hebt behaald.

Daarbij vergeet je voor het gemak drie dingen:

1. Je kunt het leven niet naar je hand zetten. Je kunt het proberen, maar het leven doet fijn wat het zelf wil.
2. Je hyper-focus op het doel maakt je blind voor nieuwe en andere mogelijkheden.
3. Het is onlogisch om nu vervelende dingen te doen in de hoop het later fijn te hebben. “Later is al lang begonnen”, zong het Klein Orkest ooit. Je kunt dus beter zorgen dat je het nu fijn hebt.

Zo beschouwd zijn doelen minder behulpzaam dan ons aangepraat wordt door mensen die denken dat ‘succes’ je gelukkig maakt.

Mijn ervaring is dat ik – en met mij de vriendin uit dit artikel – veel beter in mijn vel zit als ik de doelen vervang door het vertrouwen dat de voor mij juiste weg er is. En dat die weg zichtbaar wordt zodra ik in beweging ben. Hoe hij loopt en waar hij precies heen zal leiden, is onderdeel van het mysterie van het leven. Maar dat de weg er is, dat weet ik. Net als wanneer ik ’s nachts op een onverlichte weg rijd en alleen kan zien en anticiperen op wat er zichtbaar is in het licht van mijn koplampen. Ik heb geen idee wat er komt en wanneer er weer straatverlichting zal zijn. Maar ik weet dat de weg er is. Altijd. In het moment kan ik doen wat gedaan moet of kan worden.

Dat vertrouwen werkt voor mij veel beter, geeft meer ruimte en gelegenheid om in het nu te leven. Dat maakt pas gelukkig 😉

P.S. En die angst dat ik niks zal bereiken zonder doel? Die blijkt ongegrond. Ik groei & bloei als nooit tevoren 🙂