Drukte en soms wachten is een fact of life op vliegvelden. Bij het inchecken van bagage als je die hebt, de security en vervolgens bij de gate. Als je tenminste niet even ergens een kop koffie wil halen, want dan bestaat de kans dat je daar nog een extra 10 minuten voor moet wachten. 😉
Gelukkig had ik geen enkele reden om me te hoeven haasten. Ik had een trein eerder genomen en was daardoor ongeveer een uur vroeger dan gepland. Want als je dan toch al wakker bent… Dan maar liever lekker op je gemak richting het vliegveld.
Maar toen ik de gigantische rij zag bij het inchecken, dacht ik toch “Waarom zou je in hemelsnaam zo stom zijn om niet online in te checken? Zo stressvol, dan mis je straks je vlucht.” En bij de rij om bagage in te leveren “Wat een geluk heb ik dat ik alleen handbagage heb, nu kan ik tenminste snel doorlopen!” Alsof dat belangrijk was.
Bij de security werd mijn handtas niet goed gescand, waardoor hij apart door een tweede machine moest en ook daar betrapte ik mezelf op haastige gedachten. Ik stond te popelen om door te lopen en voelde me zelfs een beetje zenuwachtig over het feit dat er voor mijn tas nog vier tassen door het apparaat moesten. Ik moest door!
Toen het erg druk bleek te zijn bij de gate en ik achter een golfkarretje liep (stom!!!), waardoor ik regelmatig moest stoppen, mopperde ik wederom een beetje in mezelf. Wie dacht die vrolijke mevrouw wel dat ze was? Een beetje haar collega’s een fijne vakantie wensen terwijl er mensen achter haar stonden die toch écht ergens moesten zijn?!
Het grappige was dat deze gedachten geheel parallel bestonden aan de wetenschap dat ik nog zeeën van tijd had. Mijn brein was zich aan het haasten terwijl ik heel rustig liep of stond te wachten. Ik had absoluut geen plannen en hoefde nog geen vijf minuten naar mijn gate te lopen.
Een mooi voorbeeld van hoe onze omstandigheden niet uit maken voor hoe we ons voelen. En ook een prachtige illustratie van hoe je gedachten op ieder moment jouw werkelijkheid vormen.
Doordat ik dat inzicht had, bestond er een soort afstand tussen mij en de stressvolle gedachten. Ik kon zien wat het was. Niets. En dus was het in mijn hoofd toch al een beetje vakantie, ondanks de commotie die er tijdelijk even heerste.
