Formentera. Een prachtig, groen, rustig en Caribisch aandoend eiland naast Ibiza. Ik ben hier eerder geweest een jaar of 23 geleden. Het is nog net zo mooi als ik me herinner. Ik ben hier alleen en heb me voorgenomen om elke dag minimaal een uur te wandelen in de omgeving. Ik heb de houten richtingaanwijzers ontdekt die me vertellen hoe ver een bepaalde plek is. Het staat op de borden genoteerd in meters, fiets- en wandelminuten.

El pilar de la mola moet – vanaf het vertrekpunt – in 65 minuten lopend haalbaar zijn. De weg voert me letterlijk de berg op via iets wat ik ternauwernood een pad noem: elke kei levert potentieel enkel-verzwik-gevaar op. Aha, een eerste interessante gedachte nestelt zich vast in mijn hoofd. De tweede is wat meer van mijmerende aard: dit pad schijnt hier namelijk al eeuwen te liggen en ik waan me even terug in de tijd.De derde gedachte is de eindtijd van het bereiken van het dorp met de mij beloofde hippiemarkt. Dorp mag het niet eens heten geloof ik, aangezien je er in twee minuten doorheen fietst, maar toch. Ik verlang na 45 minuten gezwoeg de berg op in de hitte naar Mijn Eindbestemming.

De aanduidingen zijn soms wat vaag maar hee; dit is Spanje, dit is avontuur! Toch?! Nou nee, ik wil gewoon niet dat aanduiding nummer 25 plots verandert in 37. Waarop dezelfde eindbestemming staat, maar ook iets als ‘route circular’. De gedachten spuiten nu werkelijk mijn oren uit: een route circular? Loop ik hier in rondjes? Waar is de vermalijde route nummer 25? Ik loop nu al 75 minuten, ik ben vast verdwaald. En on top of the bill komt de gedachte: Fuck Buddha met zijn ‘there’s no way to happiness, happiness is the way’. Ik wil gewoon er ZIJN.

Best druk dus in mijn bovenkamer terwijl ik ook geniet van het weidse landschap en de zon die ervoor zorgt dat ik mezelf als schaduw continu achterna loop. Naast mijn lichtelijk panisch en geïrriteerde gedachten zijn er nu ook praktische bij gekomen zoals; ‘hoe zeg je in het Spaans dat je bent verdwaald en een taxi wilt bellen?’. Want al die tijd loop ik letterlijk alleen door bos en langs landbouwgrond. Maar bevolkt is het er – gelukkig – wel; ik zie huizen staan. Anders had mijn hoofd daarvan vast uit elkaar geklapt.

En zo kom ik al denkende bij het bordje met de belofte: El pilar de la mola: 9 minuten. Hell yess denk ik! En: dit moeten echt maar focking 9 minuten zijn…

Licht grimmig en deels zen arriveer ik in het gehucht. En lach ik hartelijk om de hoeveelheid gedachten en frustraties en lichte angst die ik heerlijk onderweg geconsumeerd heb op een idyllisch eiland onder de Spaanse zon.

De moraal van dit verhaal? Dat het zo interessant is je te beseffen hoeveel gedachten je kunt krijgen door bijvoorbeeld iets onschuldigs als een wegwijzer die anders is dan verwacht. Dat je totaal in paniek kunt schieten om niets als blijkt dat je in je eentje ergens loopt en het verder is dan verwacht. Allemaal gedachten die fijn door mijn bewustzijn een zeer geloofwaardige 3D-film werden ?.