Daar zat ik dan, met mijn goeie gedrag. Een beetje onzeker te wezen over mijn bedrijf, mijn relatie, mijn dochterschap en de piepende oppashond die het hele kantoor van zijn aanwezigheid op de hoogte stelde. Op een bank waarvan ik me op dat moment ook onmiddellijk afvroeg of hij niet té aftands en ouderwets was. Kan ‘ie nog wel, die bank? Ooit bedoeld als gezellig en huiselijk met een knipoog naar de jaren 60, had hij zijn beste jaren wel gehad.

De dag was best okay begonnen maar een gesprek met een vriendin over AI en marketing zette een oude stoomlocomotief die al jaren in het museum stond, weer op het spoor. En wat ging hij nog hard, deze gedachtentrein!

Schijnbaar ineens werd ik overvallen door het gevoel dat ik faalde als mens. Niet gewoon falen op één gebiedje; nee, helemaal totaal in alle facetten van mijn menszijn. En elke nieuwe wagon die zich aan de gedachtentrein koppelde, was daar een bewijs van. Ik dacht mezelf een afvoerputje in met waar uitziende vergelijkingen van mijn leven met dat van anderen. Waarbij ik er natuurlijk – zo gaat dat als je in een gedachtendraaikolk terecht bent gekomen – buitengewoon karig vanaf kwam qua het leven een beetje leuk aankunnen.

Ik appte die vriendin over de enorme hoeveelheid onzekere gedachten die ontploft waren in mijn hoofd, na ons gesprek. En haar antwoord was simpeler dan ik had kunnen bedenken: “Ooh, dat gebeurt altijd als ik enthousiast begin over cursussen waarvan ik vind dat je ze zou moeten volgen – dat zal ik voortaan niet meer doen”.

Na al die jaren inzicht in de 3 principes opdoen en delen, zou ik er niet verbaasd meer over hoeven zijn, maar ik was het wél. Eén gesprekje van een half uur over een onderwerp waar ik nog half-half in geloofde en Linda was terug waar ze 10 jaar geleden hele dagen rondhing – onzeker over alles wat binnen handbereik is om over te mutsen.

…

Oh wacht…

…

Tien jaar geleden “hele dagen”…. Nu anderhalf uur en ik had al door dat het niks meer en niks minder was dan een lange serie, min of meer vertrouwde, onzekere gedachtenwagons die volgens een bekend patroon aan elkaar gekoppeld werden. En het voelde zó snel zó oncomfortabel dat ik er een appje aan besteedde. Mmm…. Dat is eigenlijk best progressie ;-).

En poef! Dat inzicht bracht me sneller dan het licht weer terug in het hier en nu. Met Shift-hondje Olly naast me op de bank en de realisatie dat dit de werking van de 3 principes is: je leeft & je beleeft het denken. Denken dat altijd veranderlijk is en nooit de realiteit.

Diepe ontspannende zucht.

Ik faalde niet als mens – ik had een menselijke ervaring.

Punt.

Gedachtentrein terug in het museum ;-).