Ooit had ik therapie waarin me geleerd werd om te voelen. Dat was belangrijk omdat ik mezelf het voelen had afgeleerd.
Ik leerde ook dat het belangrijk was om emoties toe te laten. Ze mochten er zijn. Ze hoorden bij het leven, werd me verteld. Het gaf rust om niet tegen mijn gevoelens en emoties te hoeven vechten. Angst, blijdschap, boosheid, verdriet, teleurstelling, enthousiasme: ik werd er steeds betere vrienden mee.
Er ontbrak alleen een belangrijk inzicht bij het uitbouwen van die vriendschap met mijn gevoelens. Waardoor ik niet alleen gevoelens/emoties ervaarde, maar ze ook als vaststaande zaken ging zien.
Ze kregen vorm, werden realiteit, waardoor het belangrijk leek te ontdekken waar ze vandaan kwamen. Want ze waren zo vast en massief dat het cruciaal was om ze op te lossen. (Mmmm…. Eerst vriendschap sluiten, dan weer oplossen…. Wat klopte hier niet?).
Er ontstond een zoektocht naar de oorsprong of oorzaak van mijn gevoelens/emoties. Die oorzaak kon van alles zijn. Bijvoorbeeld een nare herinnering, een mening van mijn ouders, een karaktereigenschap of – waargebeurd – het vermeende verlies van mijn tweelinghelft vlak na conceptie.
Het was een niet aflatende speurtocht naar de reden van mijn gevoelens. Een soort emotionele geocaching. Steeds zocht ik aanwijzingen en clous die me naar het antwoord zouden brengen.
Pas toen ik in aanraking kwam met de 3 Principles (Mind, Consciousness & Thought) werd me duidelijk dat emotionele geocaching een heilloze weg was.
Een emotie of gevoel blijkt niets meer en niets minder te zijn dan de energie van een gedachte. Een gedachte die in zijn oorsprong neutraal is, maar die tot leven gebracht wordt door mijn bewustzijn.
Ik voel dus altijd, in elk moment, alleen wat ik denk. Niks meer, niks minder.
De oorzaak van mijn gevoel/emoties is altijd een gedachte, nooit iets buiten mij. Ik voel altijd mijn denken, nooit een gebeurtenis, opmerking van iemand anders of een karaktereigenschap. Dat lijkt soms wel zo, maar zonder mijn denken en bewustzijn, zou ik de ander, de gebeurtenis of mijn karakter nooit ervaren.
Ik voel dus mijn gedachten.
Mijn zelfbedachte gedachten.
Zodra ik dat zag, waren mijn emotionele geocaching dagen voorbij. Want als ik alleen mijn denken voel, valt er niets meer te onderzoeken of te vinden. Dan weet ik wat ik voel: gedachtenenergie in een moment. Lekker makkelijk.
