Tot voor kort leed ik aan emotiefobia. Wat jammer genoeg geen officiële aandoening is in de DSM-5. (De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Diseases – het handboek der psychische aandoeningen).
Het zou een hoop ellende voor veel mensen schelen als we het wel als “ding” zouden erkennen, die emotiefobia. Ik denk namelijk dat er heel veel mensen aan emotiefobia lijden.
De symptomen:
- Regelmatig een emotie hebben
- De emotie beoordelen als positief of negatief
- Schrikken van elke vorm van negatieve emotie
- Elke negatieve emotie willen uitbannen
De symptomen 1 en 2 zijn totaal inherent aan mens-zijn. Heeft iedereen. Daar is niets mis mee.
Je gaat jezelf pas in de weg zitten als je ook symptoom 3 hebt en dat symptoom heel serieus neemt waardoor het uitmondt in symptoom 4. Dat ging in mijn geval altijd ongeveer zo: “Oh nee! Ik word wakker met een onbestemd gevoel van angst. Waar ben ik bang voor? Wat is er aan de hand?”
– Linda graaft in haar gedachten –
“Oh, het komt vast doordat er te weinig geld op mijn rekening staat… Er moet meer geld komen. Hoe kan ik dat bereiken?”
– Linda start een gedachtentrein over geld en geldgebrek waarmee ze het gevoel van angst probeert te bestrijden maar het in werkelijkheid alleen maar voedt –
“Ik ben nu volledig in paniek. Wat ben ik toch een onzeker type onder mijn zelfverzekerde buitenkant… Wat moet ik doen om van die onzekerheid af te komen en waar komt ‘ie eigenlijk vandaan?”
– Linda zoekt nu naar de oorzaken van haar aanvankelijke emotie waardoor haar gedachtentrein steeds sneller gaat en de bijbehorende emoties alleen maar heviger en negatiever worden –
Mijn gegraaf naar de oorzaken van mijn emotie in dat moment zorgde er op deze manier voor dat ik me alleen maar rotter ging voelen. Terwijl die allereerste gedachte (of dat allereerste onbestemde gevoel) niets anders was dan dat: een gedachte/gevoel. Die geen betekenis heeft totdat ik er betekenis aan geef.
Tegenwoordig ben ik er oké mee dat ik emoties heb. Als ik wakker word met een rothumeur, dan is dat even zo. Als ik me onzeker voel, dan laat ik dat en denk ik er verder niet over na. Soms constateer ik dat ik boos ben, of bang of geschrokken. En dan is dat even zo en leef ik gewoon met dat gevoel.
Als ik emoties gewoon laat zijn, is het gevolg ervan dat ze veel sneller weg zijn en veel minder vaak terugkomen. En, ook niet onbelangrijk, ik hou veel vrije tijd over omdat ik gestopt ben met nadenken over mezelf. Los komen van mijn emotiefobia heeft mij zó goed gedaan, dat ik het iedereen kan aanraden je emoties minder serieus te nemen 🙂