In elk moment voelen we ons denken. Dat is voor onze trouwe lezers en volgers waarschijnlijk wel duidelijk geworden. Of je dit nu een beetje en af en toe ziet of je het in elk moment realiseert. Maar waarom doet het nu eigenlijk zo’n pijn om angstige, stressvolle, onzekere, schaamtevolle, depressieve of boze gedachten te hebben? Waarom voelen we ons daar geestelijk zo beroerd bij? En waarom schreeuwt ons lijf het (soms letterlijk) uit bij angst, voelen we een knoop in de maag, grijpt het ons naar de keel, verkrampen die schouders en nek, doet ons hoofd pijn als het overvol is, duiken we in elkaar?
Nou, het is heel simpel; dat zijn allemaal signalen die ons even melden waar we, vaak onbewust, met onze gedachten zitten. Hoe ver we vandaan zijn bij onze kern (Liefde). De verbinding met die kern is mega-sterk en kan nooit verbroken worden. Het is immers wie je werkelijk bent. Al vóór je geboren was, en ook nadat het lichaam het heeft opgegeven. Ik stel me die verbinding wel eens voor als een heel stevig elastiekje.
En als we onszelf heel ver bij onze kern vandaan denken komt het elastiekje strak te staan. Dat is wat pijn doet. Op allerlei manieren, zoals hierboven beschreven. Gelukkig is die verbinding een elastiekje. Dat houdt in dat je helemaal vanzelf terugkeert naar je kern zodra je je realiseert wat je aan het doen bent en daardoor loslaat. Piinggg! De spanning is er direct af. En jij bent weer terug bij je kern.
