Als ik jou zou willen ‘helpen’, zal ik vooral moeten zien wie ik Zelf ben. Achter het verhaaltje over Angela; vóór de vorm. Je zou het de Eenheid van alles of de Waarheid kunnen noemen. Je zou het als een Hoger Zelf kunnen betitelen. Je zou er met 3 principes naar kunnen verwijzen. Drie principes die ook omschrijven hoe mijn realiteit, het verhaaltje, wordt gecreëerd. Ik leef en beleef het Denken. In een voor mij levensecht multidimensionaal verhaal met mijn kleine ikje in de hoofdrol. Dat ziet, hoort, ruikt, proeft, voelt en ervaart wat het, al dan niet bewust, zelf tot leven brengt.

Als ik dat écht weet en zie, is er begrip en compassie voor dat ikje als ze eens onzekere gedachten gelooft en projecteert en een onzekere ervaring creëert en dan iets of iemand in de buitenwereld daar de schuld van geeft. (Nee, dit keer is het écht een feit dat ik een onzeker en eng bestaan als zwerver leid en dus bang moet zijn voor de toekomst. Of: nou, dit kind is écht ongeorganiseerd en dus is het wel degelijk HIJ /ZIJ die mijn irritatie veroorzaakt.)

Als ik volledige helderheid heb over wie ik ben, kan ik ook zien wie jij bent en hoe je HETzelfde en DEzelfde bent als ik. Dat jij óók op deze manier jouw menselijke ervaring creëert en niet anders kan doen dan je doet omdat je reageert op wat je hebt gecreëerd in plaats van te zien wie je werkelijk bent. Van binnen.

Dan kan ik compassie hebben voor je gedrag en daar dwars doorheen kijken. Dan kan ik jouw kern aanspreken. De liefde die achter alles huist. Dan vindt er ineens ook een ander soort communicatie plaats. Zonder verwijten, zonder oordeel, zonder de wens jou te veranderen.

Maar ik moet het eerst (en eigenlijk alleen maar) zelf zien en zijn.