Laatst viel me op dat twee uitspraken “Ik wil rust in mijn hoofd!” en “Ik heb meer ruimte nodig!” iets met elkaar gemeen hebben. In beide gevallen is er eigenlijk behoefte aan hetzelfde. Ruimte tussen de gedachten in dat hoofd dat overuren draait. Rust in een leven dat overladen lijkt te zijn met verplichtingen. “Stilte” zou ook een mooi woord kunnen zijn voor waarnaar verlangd wordt.
Wie ruimte wil (of het nu om de ruimte tussen de gedachten gaat of de schijnbaar fysieke ruimte om vrijer te kunnen bewegen) ziet vooral het gebrek eraan. Een gebrek aan stilte tussen de elkaar in rap tempo opvolgende gedachten en een gebrek aan ‘niks’ tussen de verschillende activiteiten.
Ik vermoed dat die rust en ruimte er wel degelijk zijn, maar niet gezien worden. Misschien wel doordat onze focus automatisch naar het volle wordt getrokken. Naar dat wat invulling geeft, niet naar wat leeg is.
Als we kijken naar een grote groep vogels in de lucht, dan zien we de zwerm en wellicht ook de individuele vogels daarbinnen. Maar de ruimte tussen de vogels nemen we nauwelijks waar. We zien de zwerm, niet de ruimte die er is – terwijl er van die leegte veel meer is dan er vogels zijn. Slaan we een boek open, dan zien we de letters, niet de (veel grotere) ruimte tussen en rondom de regels. In ons hoofd herkennen we onze (grote hoeveelheid) gedachten maar we missen de stilte (hoe kort soms ook) tussen de ene en de volgende gedachte.
Goh.
Zou het kunnen dat de stilte en de ruimte niet bereikt hoeven te worden, maar er altijd al zijn?
