Mensen die ooit een burn-out hebben gehad krijgen vaak te horen dat ze op moeten passen dat ze niet weer in dezelfde valkuil stappen. Sterker nog, er zijn deskundigen die beweren dat je altijd een verhoogde kans zult houden om opnieuw een burn-out te krijgen. Pijnlijk, zo’n levenslang risico waarbij je voor altijd op je tellen moeten passen om niet opnieuw ‘te ver’ te gaan. Met vermoedelijk allerlei verstandige regels waar je je aan denkt te moeten houden als ‘je grenzen bewaken’, ‘nee zeggen’ en ‘genoeg rust nemen’.

Ik denk – nee, ik wéét – dat dat onzin is. En “I’ve been there and I’ve done that”.

Op mijn 28^e werd een ‘uitputtingsdepressie’ gediagnosticeerd en op mijn 38^e kon ik op een ochtend mijn bed niet meer uit en constateerde huisarts, bedrijfsarts & psychiater dat ik een burn-out had.

Ondanks die ervaringen en de destijds vrij lange herstelperiode, durf ik nu met droge ogen te zeggen dat ik nooit meer een burn-out zal krijgen. Want er heeft een Shift plaatsgevonden die dat in mijn ogen onmogelijk maakt.

Destijds, toen ik fiks van het padje geraakt was, had ik niet door hoeveel denken er was over wat er allemaal moest. Ik herkende ook niet hoeveel concepten ik geloofde waardoor ik me voortdurend opgejaagd voelde. Er waren bijvoorbeeld nogal hardnekkige ideeën over een goede moeder zijn, over de noodzaak van carrière maken, over daarnaast een fulltime studie binnen 4 jaar afronden, over voldoende gewaardeerd worden, over mijn talenten benutten “want anders…”

Wat dat “anders” precies was, kan ik je nu eigenlijk niet eens meer vertellen – destijds had ik er vermoedelijk wel woorden voor. Wat ik nog wel weet is dat het angstaanjagend was en absoluut vermeden moest worden want er zouden dingen héél erg fout gaan en dat zou héél erg zijn.

Doordat ik toen geen inzicht in de 3 principes had, had ik totaal niet in de gaten dat die enorme hoeveelheid geloofde gedachten allemaal tot sensaties leidden. Zoals gevoelens van onrust, onveiligheid en fysieke pijn. Die lichamelijke sensaties maakten dat ik controle wilde uitoefenen in een poging weer veiligheid, rust en ontspanning te realiseren. Ik zat in een nare vicieuze cirkel van onzeker denken – fysieke sensaties – meer onzeker denken – meer fysieke sensaties.

Ik wist niet dat dat is hoe het systeem werkt: het lijf reageert op (overmatig) denken met sensaties en stresshormonen die er vervolgens voor zorgen dat je nog harder gaat lopen. Logisch dus, dat het systeem de stekker eruit trok door zowel mijn denken als fysieke inspanning onmogelijk te maken in de vorm van een full blown burn-out.

Nu ik wél inzicht in de werking van de 3 principes heb, lijkt die vicieuze cirkel niet meer te kunnen ontstaan. Of in elk geval niet meer uit de hand te kunnen lopen.

Ik ondervond het aan den lijve in het laatste halfjaar van 2023 waarin ik voor het eerst in jaren weer stress ervaarde. Het was een periode waarin ik het huis verliet waarin ik 18 jaar woonde en verhuisde naar een appartement. Wat gepaard ging met veel werkzaamheden en veel (geloofde) gedachten. Gedachten over hoe het nieuwe huis ingericht moest worden, of de tuin wel handig was, hoe moeilijk het was om het gezinshuis achter te laten, hoe zielig ik was dat ik dit alleen moest doen, of het oude huis wel verkoopbaar was, hoe ik X kon oplossen en Y vermijden… Kortom: het was een ouderwets circus in mijn hoofd.

Maar er was één groot verschil.

Alhoewel het circus beleefd werd, was er ook de realisatie dat het slechts dat was: een circus. Met het verdiepen van mijn inzicht in de 3 principes is immers steeds duidelijker geworden dat mijn geluk nooit afhangt van iets buiten mij. Het leven werkt inside out, niet andersom. Niets in de vorm kan wat ik ten diepste ben, beïnvloeden. Die onaantastbare essentie is niet afhankelijk van de inrichting van een huis of tuin en gaat niet stuk door een verkeerde beslissing bij het ontspullen.

Dat inzicht maakte dat de onrust en vermoeidheid die ervaren werd, herkend werd als een gevolg van het circus in mijn hoofd. En dus niet bestreden hoefde te worden want het was niet werkelijk en totaal veranderlijk.

Wat wél werkelijk en onveranderlijk was en is, is de constante rust van die onaantastbare essentie. Die vaak voelt als een dansje in mijn hart. En met die wetenschap én het herkennen van de aanwezigheid van dat dansje – in alle bedrijvigheid en onder alle onrust – kon het circus zich niet lang genoeg vestigen om tot een burn-out te leiden.