Mijn dochter had haast die ochtend, want de bus zou om 8.15 uur vertrekken. En ze was laat, te laat. Al haar denken, vanaf het moment van opstaan, werd beïnvloed door dat ene vaststaande gegeven: de bus gaat om 8.15 uur. Logischerwijs moest alles daarvoor wijken. Haar broer moest weg uit de badkamer, zodat zij op tijd zou zijn. Ik moest vooral niet in de weg staan bij het aanrecht, zodat zij razendsnel haar lunch kon klaarmaken. En ze liet haar gebruikelijke smoothie-bereiding achterwege.
Eigenlijk zou ik hier al een heel betoog kunnen houden over de vraag of die bus van 8.15 uur nou wel echt zo’n vaststaand gegeven was. Al die haast was niet nodig als ze een half uur later zou gaan. Dan was ze nog steeds op tijd. Het belang van het halen van de bus van 8.15 uur is namelijk een groot geheel van bedenksels. Bedenksels die zorgen voor stress waar dat niet nodig is. Maar ’t werd erger 😉
De bus van 8.15 uur bleek helemaal niet te bestaan. Die ging niet. Nooit. Komt niet eens voor op de dienstregeling. Mijn dochter bouwde die dag een volledige realiteit rondom iets dat niet bestond. Er is geen bus van 8.15 uur. Ze had hem zelf bedacht en hij voelde 100% reëel.
Dat is wat we allemaal voortdurend doen: we nemen een gedachte – die we zelf verzonnen hebben – voor waar aan. Vervolgens maakt ons bewustzijn er een realistische film van met special effects die de aanvankelijke gedachte meer waar doen lijken. Ik kan me voorstellen dat mijn dochter bijvoorbeeld al de beelden zag van een nét wegrijdende bus en 30 minuten wachten op de volgende.
En doordat ’t zo waar lijkt, kunnen we op dat moment niet meer zien dat we het zelf hebben verzonnen. Het voelt namelijk TOTAAL als REALITEIT. Realiteit zoals de bus van 8.15 uur voor mijn dochter was.
Ik heb ook bussen van 8.15 uur waarvan ik zeker weet dat ze zullen gaan, maar waar niemand om mij heen in gelooft. Mijn haar was bijvoorbeeld zo’n bus. Ik wist namelijk 100% zeker dat als ik grijs zou zijn niemand me meer leuk zou vinden. Bleek totaal niet waar te zijn.
Het enige dat me ‘beschermt’ in deze uiterst realistische film is mijn kennis van de Three Principles. Het feit dat ik weet dat het de wetmatigheid is dat ik mijn eigen realiteit vorm geef, dat ik weet dat het gewoon mijn gedachten zijn, maakt dat ik twijfel. Twijfel aan de noodzaak van deze bus van 8.15 uur én twijfel of hij überhaupt wel bestaat.
En dat maakt het leven lichter.
Zie jij waar jij in je leven een bus van 8.15 uur voor jezelf creëert?
