Ze heeft Misofonie, vetelde ze. Wat betekent dat ze niet tegen bepaalde geluiden kan. In haar geval het geluid dat anderen maken als ze eten en ademhalen. Het is écht, vertelt ze. Want neurologisch aangetoond. Dus moet ze zien te leven met deze handicap.
Overigens kan ze wel tegen het geluid van praten. En tegen harde muziek. Het is dat eten en ademhalen dat haar “gek maakt”.
Ik vermoed dat het zomaar zou kunnen dat ze, behalve een neurologisch gebrekje, ook veel focus heeft op ademende mensen. En haar gedachten daarover niet los kan laten. Waarschijnlijk heeft niemand haar ooit verteld dat als je iets denkt – in haar geval “wat een extreem irritant geluid”, je bewustzijn die gedachten voor je animeert. Er gevoel bij creëert. Special effects. Waardoor je niet alleen meer “irritant!” denkt, maar het ook voelt. Er bijvoorbeeld van gaat zweten, het voelt alsof je hoofd uit elkaar barst of je het liefste wilt gillen… Ze is eigenlijk een animeermeisje die het er allemaal heel echt uit laat zien. Misschien wel vooral voor zichzelf.
Eigenlijk zijn we allemaal animeermeisjes en animeerjongens. Iedereen doet het immers, het serieus nemen en animeren van bepaalde gedachten. De creërende kracht van het systeem – dat samenspel tussen bewustzijn en gedachten – is zo vernuftig, dat we iets voelen en over het hoofd zien dat het onze gedachten zijn die dat gevoel oproepen, niet iets van buitenaf. Maar we kunnen het doorzien. Zodra we de aard van het systeem in werking zien, dan valt er veel geloof weg in het waarheidsgehalte van ons gevoel en onze reactie op dat gevoel.
Depressie.
Angststoornis.
En waarschijnlijk ook misofonie.
Dan wordt het makkelijker. En dat mag. 😉
