Mijn buurman vroeg of ik even tien minuten voor hem had. “Tuurlijk!”, zei ik en liep met hem mee. Het bleek dat hij wist dat ik ooit het label ‘burn-out’ heb gekregen en graag mijn mening wilde weten over een online programma dat hij overwoog aan te schaffen. Hij legde me uit dat hij in het programma zou leren welke karakterstructuur hij heeft (waardoor hij nu (over)vermoeidheid is), hoe hij kan leren ‘loslaten’ en wie zijn échte ik is. Maar omdat het programma zo duur was, twijfelde hij.
Mijn antwoord was een tegenvraag: “Wat zoek je?”.
“Nou, ik wil mijn eigen ik vinden”, zei buurman.
“En wat hoop je daarmee te bereiken?”
“Dat ik meer mezelf kan zijn”, zei buurman.
“En wat zou dat je brengen, dat meer jezelf zijn?”
“Wat een rotvraag!”, zei buurman lachend. Zijn hoop een ja/nee antwoord op de oorspronkelijke vraag was inmiddels vervlogen. Die kon ik hem trouwens sowieso niet geven. Ik heb geen idee wat goed voor een ander is (sterker nog, ik heb heel vaak geen idee).
We spraken even verder en toen werd langzaam helder wat hij graag zou willen: een gevoel van rust in zichzelf en zich niet de hele tijd aanpassen aan andere mensen. Dat klonk voor mij ineens als een andere vraag met ook een heel ander potentieel antwoord. Hij zocht geen oplossing voor zijn burn-out, hij zocht geen oplossing om dingen los te kunnen laten, hij zocht niet naar een goede omschrijving van zijn karakter. Hij zocht rust en een gevoel van okay zijn.
De woorden van Sydney Banks kwamen in me op: “Aan elk ongemakkelijk gevoel liggen onzekere gedachten ten grondslag”.
Als je herkent dat een ongemakkelijk gevoel altijd (ALTIJD, ook al lijkt dat soms anders) voortkomt uit onzekerheid of angst, dan kan ook direct duidelijk zijn dat dát is wat tussen jou en je goeie gevoel in staat. Of correcter gezegd: het zijn geloofde onzekere gedachten die het zicht ontnemen op de heelheid die je altijd al bent. De rust die de buurman zocht, is in mijn ogen een aangeboren welzijn dat altijd aanwezig is voor het denken. Als de blauwe lucht achter de wolken die onaangetast blijft, hoe bewolkt het ook is.
Als je daar iets van herkent, is het logischer om te kijken naar die onzekerheid en angst dan om te kijken naar je karakterstructuur. Een burn-out cursus waarin je nieuwe concepten aanleert over jezelf en de wereld, lijkt mij dan eerder extra ballast dan werkelijke, langdurige verlichting.
Het antwoord op de vraag wie of wat je bent, kan dan ook een ander en losser antwoord krijgen. Wie of wat je bent, is dan dat pure, bewegende leven dat ervaart via denken in bewustzijn. Puur bewegend leven dat nooit hetzelfde is, altijd veranderend en daardoor niet te vatten in een hokje, binnen regels of in woorden.
Dat is pure vrijheid, als je het mij vraagt.
