“Maar hoe stop ik er dan mee?” vraagt ze, bijna wanhopig. “Hoe kom ik uit deze situatie, uit deze eindeloze carrousel?” En ik begrijp het. Ze wil er vanaf, van het probleem dat er lijkt te zijn. De gedachtebewegingen die zo echt en zo verschrikkelijk voelen. En ze heeft geleerd om persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen en dingen zelf op te lossen. Waar ze vroeger graag anderen, omstandigheden en gebeurtenissen de schuld gaf, meent ze nu naar binnen te moeten kijken. Dat leren we aan de hand van de 3 Principes. Maar ze heeft dat per abuis opgevat als ‘binnen in mijn persoontje’. In de persoonlijke (of persoonlijk lijkende) psyche. En nu krijgt DIE de schuld en een onmogelijke opdracht. Ahw nee joh.
Hier zit wellicht een misverstand dat opgehelderd kan worden.
Het idee, de aanname, het geloof dat jij (wie je DENKT dat je bent, deze persoon[lijkheid]) het (leven), of iets, moet doen, is juist de ‘kern’ van het ‘probleem’. Je probeert iets op te lossen of in te zien met het zelfde spul als waaruit het bestaat. Vuur met vuur bestrijden noemen we dat. Er wordt met bovenstaande vragen naar het ‘verkeerde’ niveau gekeken en een vergissing gemaakt. Dus wijs ik graag terug naar dat andere ‘niveau’ (ik gebruik hier een overvloed aan irritante aanhalingstekens, merk ik, omdat deze woorden gewoon niet de lading dekken, sorry).
En dat andere ‘niveau’ is niet, zoals bijvoorbeeld bij de 12 steps ‘een hogere macht’ (al wordt daar wellicht hetzelfde mee bedoeld) maar is dat wat je in wezen al BENT. Van binnen, zou je kunnen zeggen. Het leven zelf, of de Universele Mind. Dit inzicht kún je trouwens heel makkelijk (en natuurlijk weer per ongeluk dus in alle onschuld) ‘misbruiken’ door je persoontje machteloosheid toe te kennen. Door het ‘ikje’ tot lijdend voorwerp van het leven te bombarderen. Met een prachtige spirituele one-liner als ‘alles gebeurt gewoon’. En dat is zeker waar, als diep besef, maar meestal ook niet de (psychologische) weg om tot helderheid te komen en dat verschil voel je vanzelf.
Het gaat dus, kort gezegd, bij ons niet om persoonlijke macht (wat moet IK doen?) of persoonlijk slachtofferschap (IK kan er niets aan doen!), het gaat om het besef dat het leven van zichZelf onpersoonlijk is. En zo vloeibaar , stromend en ongrijpbaar als water.
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
