De metafoor waarmee wij de totstandkoming van elke realiteit beschrijven en waarmee we tegelijkertijd verwijzen naar de Eenheid daar’achter’ is zó eenvoudig dat we het soms niet kunnen accepteren of geloven. Het lijkt of dat prachtige menselijke denkvermogen is gericht op complexiteit, op gelaagdheid, op betekenis geven, op persoonlijk maken, op problemen en oplossingen blijven zoeken, op blijven analyseren, op blijven twijfelen en bezwaren maken.
Dus er wordt uitgelegd: de realiteit zoals die in elk moment wordt beleefd, bestaat uit drie Principes. Drie componenten: Leven, Bewustzijn en Denken. Dikke punt. In een toehoorder verschijnt vervolgens een gedachte als: “dat snap ik niet”. Of: “dat zie ik nog niet.” Of: “zo simpel kan het niet zijn, want….ik….ik….bij mij….voor mij….” De kosmische grap is natuurlijk dat zo’n zin, zo’n groepje woorden en soms zo’n heel verhaal, op dat moment simpelweg niet wordt herkend als Denken dat in het Bewustzijn van het Leven beweegt. En alle woorden die we zouden gebruiken om verdere uitleg of duiding te geven van hetzelfde ‘spul’ zijn. En dus een compleet overbodige toevoeging.
Eigenlijk kan elke vraag beantwoord worden met: “ja, dat kun je denken.” “Ja, zo kan het eruit zien.” “Ja, dat kan gebeuren.” Uiteindelijk (en uiteraard) kan dat ook over de beschrijving van die 3 Principes opgemerkt worden! En zo houd je Niets over. De kern van Alles. De vormloze essentie van elke vorm. En ook dit zijn weer woorden. Ssssssssttttt.
Willen we wel eenvoud? Willen we wel dat het hier, nu, al, klaar is met de zoektocht naar welZIJN? Willen we wel al het overbodige overboord zien gaan? Wie zal het zeggen?
Afbeelding van Stefan Schweihofer via Pixabay
