Vorige week hoorde ik ‘m weer eens terug, via-via. Een opmerking over mijn vrolijkheid in de podcasts die ik opneem. Ik lach om ‘dingen’ waar andere mensen kennelijk niet om kunnen of willen lachen. Natuurlijk (luchthartigheid is namelijk heel natuurlijk 🙂 ) lach ik ook om zo’n opmerking. Niet vanwege een kunstmatig pantser van onverschilligheid, maar omdat het kennelijk niets raakt (tenzij het dat een keer wel doet haha, zou kunnen).
Toch is het een leuke aanleiding voor een blogje. Het lachen is in mijn optiek een weerslag van het zien, op dat moment, dat de wereld inclusief mijn persoontje een projectie is. Een projectie die, juist omdat we die zo serieus nemen, heel ingewikkeld kan lijken. Dan krijg je dus ernstige zaken en problemen. Er zijn wereldse dingen (stukken grond met grenzen, ideologieën, geschiedenissen, bezittingen) die we met hand en tand verdedigen juist omdat we die zo serieus nemen. Dan heb of krijg je dus oorlog. Er komen gedachten en gevoelens in ons ervaringsvoertuig op die, juist omdat we die zo serieus nemen, ons de stuipen op het lijf jagen en die we, juist omdat we die zo serieus nemen, menen te moeten bestrijden met van alles en pillen. Dan heb je dus een hele geestelijke gezondheids- en farmaceutische industrie nodig. Ook vanwege onhandig gedrag dat voortkomt uit dat serieus nemen, bijvoorbeeld het lichaam uithongeren of stuksnijden of volspuiten. We hebben als geloof aangenomen dat we een van het leven en van elkaar afgescheiden wezentje zijn en juist omdat we dat geloof zo serieus nemen lijden we onder schijnbare aanvallen van ‘anderen’ op ‘onszelf’.
Dat geloof heeft een enorme psychologische zwaarte-kracht.
Juist het serieus nemen maakt de ‘dingen’ almaar vaster en echter lijkend, waar ze in wezen vloeibaar of verzonnen zijn. Juist het serieus nemen leidt tot lijden. Bekende filosoof Alan Watts zei ooit: “Man suffers only because he takes seriously what the gods made for fun.”
Zouden we zien dat de wereld gemaakt is van Thought, dan zouden we er allemaal om lachen. Dan zouden we elkaar en alles omhelzen. Dan zouden we vieren dat er iets schijnt te zijn in plaats van Non-iets. Het zou een totale shift in perceptie inhouden. Innerlijke en uiterlijke vrede. Misschien wel pijn, maar geen lijden (de pijn heel serieus nemen en je ertegen verzetten).
Graag deel ik ook deze uitspraak van Syd Banks: “Seriousness is to mental illness as dark and damp is to fungus. On the other hand, love and light-heartedness are to mental illness as sunlight and dryness are to fungus.”
En uiteraard is het niet Syd’s of mijn boodschap om geforceerd te lachen om dingen die we als echt en waar en onveranderlijk zien en ervaren. Dan wordt die vrolijkheid een nare truc. Ik sta heus niet gierend van de lach op begrafenissen of zo. Denk ik nu 🙂 . De ervaring voelt immers rete-echt en kan simpelweg beleefd worden zoals het zich aandient. Met groot verdriet of diepe pijn. Geen enkel probleem.
Wat dan? Nou, heel eenvoudig: de uitnodiging ligt er om je af te vragen of je eigen persoontje (persona, Grieks voor masker) niet een tijdelijke (Thought)stroom zou kunnen zijn, net als de wereld waarin het lijkt te bewegen. Om eens goed, van heel dichtbij, te kijken waar we het nu over hebben als we zo serieus zijn.
p.s. En zo leuk, terwijl ik dit schrijf wordt in één van onze opleidings-appgroepen deze video gedeeld: https://www.facebook.com/100007717176883/videos/862026449162215/
