Een tijdje geleden hoorde ik iemand zeggen dat hij ‘niet bij zijn verdriet’ kon. Ik was geïntrigeerd door deze uitspraak, die zo stellig gedaan werd. Wat bedoelen we eigenlijk als we zoiets beweren? Kán het wel?
En allereerst: natuurlijk doen we niets fout als we zoiets zeggen. Het geeft helemaal niets en ik kan me ook voorstellen dat het zo gezien en ervaren wordt. Maar het is compleet conceptueel en dat mag makkelijker. Heb je zin om met me mee te kijken en dit idee te ‘ontmantelen’ zodat er, met een beetje mazzel, eenvoud en helderheid overblijft? Daar gaan we:
Wie of wat is het, dat het gevoel niet kan voelen? Kan je lichaam het niet? Kan je brein het niet? Wie is de ‘ik’ die ergens niet bij kan? Hoe weet je dat het er is, en waar het zit, als je het niet kunt voelen? Kan het zo zijn dat er nu ‘gewoon’ een ervaring voorbijkomt die we bijvoorbeeld beklemming of benauwdheid of verkramping zouden kunnen noemen? Die we niet willen en waarvoor een plausibele oorzaak gezocht wordt? En zou het kunnen zijn dat dit zoeken ook ‘gewoon’ weer een nieuwe ervaring is? Is het wellicht mogelijk dat zo’n stroom van verschillende ervaringen met de beste bedoelingen (hulp!) in een passend of aannemelijk verhaal wordt gegoten?
Is er de aanname dat er verdriet zou moeten zijn, gegeven een verhaal uit het verleden of een waargenomen omstandigheid nu? En wie heeft dat dan bedacht en voor waar aangenomen? Aan welke regels moet een mens(elijke ervaring) voldoen en volgens welke wetenschap? Wat is verdriet eigenlijk? Is het meetbaar? Is het een geloof in ‘als…dan’? Zijn we programmeerbare robots in de ogen van degenen die vaststellen dat er wél verdriet zou moeten zijn terwijl het er op dit moment niet is? Moeten we er dan naar op zoek? Of kan gewoon gevoeld en ervaren worden wat er NU gevoeld en ervaren wordt (hoef je niet je best voor te doen; dat gebeurt al).
Uiteraard kan het zo zijn dat er wél ineens een ervaring verschijnt die we ‘verdriet’ labelen. Al dan niet door graven in het verleden (of eigenlijk: graven in de geest, of in wat er gedacht wordt dat het verleden is). Maar lag dat dan eerder ‘verborgen’? En waar dan?
Tot nu toe zijn er meer vragen dan antwoorden in dit blogje, constateer ik. Terug naar de eenvoud en het begrijpen hoe 3 principes (Mind, Consciousness en Thought) van moment tot moment een ervaring creëren. Daarmee (h)erkennen we, of groeit het besef: er is in dit unieke moment in de eeuwigheid een energiegolf/creatie/ervaring die we verdriet noemen. Dat kan zomaar gebeuren. Of…het is er nu niet. De rest is, even ongenuanceerd geschreven en misschien vind je het zelfs onaardig klinken (sorry, in het ‘echt’ schijn ik reuze mee te vallen 🙂 ); psychobabbel.
Er is verdriet…of niet. Einde verhaal.
