Lang geleden, toen de Zonen nog Zoontjes waren, was het even ‘mode’ om op een scheldwoord te reageren met:”je moeder is een….”(vul hier datzelfde scheldwoord in). Dit werd komisch als het ook gedaan werd met woorden die een moeder of een ander mens helemaal niet kon zijn. Dan werd er bijvoorbeeld gezeurd over een afgezakte broek en dan was de reactie: ‘je moeder is een afgezakte broek’.
Laatst mijmerde ik over de vele standpunten die er in de wereld lijken te leven. En hoeveel belang we daaraan hechten. We vragen elkaar, misschien om houvast te krijgen of inspiratie op te doen: ‘Wat denk jij hierover?’ ‘Want vind jij hier nou van?’ ‘Hoe sta jij hier in?’ ‘Wat is jouw standpunt inzake deze kwestie?’ We nemen zelf een standpunt in. Rotsvast of twijfelend. Gebaseerd op wat we in dat moment geloven. En dat lijkt dan duidelijk te zijn. Afgekaderd. ‘Zo is het’. ‘Zo zit het’.
Zou het kunnen zijn dat dit ‘innemen’ van standpunten het leven juist ingewikkeld en vermoeiend maakt? Tenminste, als we zo’n standpunt niet herkennen als één van de miljarden mogelijke gedachten? Want een neutraal uitwisselen van standpunten (gedachten, niets meer en niets minder!) is nog eenvoudig, maar meestal volgt er op het ventileren van een standpunt ondersteuning of afkeuring. Gaan we samen zitten genieten van ons gelijk. Of gaan we pingpongen met gedachten die ons standpunt ondersteunen om ons gelijk te bewijzen. Of we willen het standpunt van de ander bestrijden met onze gedachten, om andermans ongelijk te bewijzen.
De doodssteek voor relaties, dat niet beseffen dat er net zoveel realiteiten zijn als er mensen leven. Of zelfs: Dat er net zoveel realiteiten zijn als er gedachten spelen! Wow.
Een grote en diepe valkuil waar ik ook wel eens met open ogen in donder (sorry). Dan ben ik even vergeten dat ieder mens over zijn eigen, grootse Weten beschikt en dat ik dáár op mag wijzen, in plaats van mijn eigen gedachten, geloof en overtuigingen te ventileren. Ook al wordt er duizend maal om gevraagd. Op het moment dat ik me bewust ben van het feit dat er geen Waarheid bestaat in de vorm (nee, ook niet als we het wetenschap noemen), maar alleen Denken, is het klaar. Kan ik dát communiceren als ik de drang voel om te delen.
Zo mijmerend en nog een stapje dieper gaand, kwam het beeld van de Denkdeken weer in me op en de gedachte: ‘we ZIJN gewoon een standpunt in Mind!’ Openingen in de Denkdeken die weliswaar van vorm verschillen, maar hetzelfde licht doorlaten in een eindeloze stroom. Die zich vergissen als ze een ‘ander’ standpunt los van zichzelf zien. Het is immers hetzelfde Licht in een andere vorm.
Ik moest er erg om lachen en zag alle discussies, alle zo-zit-het’s, elke standpuntverdediging, standpuntverkondiging en standpuntaanval heel luchtig, lichtvoetig en met humor oplossen in Liefde. En als er heel stellig een standpunt werd verkondigd, zeiden we:
Je moeder is een standpunt! (En jij ook. En ik ook.)
Daar wil ik graag naar kijken. Het is zoveel fundamenteler dan (het geloof in) die tijdelijke gedachten. We kunnen gewoon onder de Denkdeken gluren! En ontdekken dat wij, alle standpunten, in essentie Één (licht? Mind!) zijn.