Er zijn tv-programma’s over gemaakt; mensen die hun hele huis en soms ook tuin en zeker een eventuele schuur volproppen met (oude) troep. Sommigen hebben een voorkeur voor een bepaalde soort troep en verzamelen misschien vooral ‘handige’ gebruiksvoorwerpen, bij andere hoarders lijkt alles even waardevol en het bewaren waard te zijn. In de programma’s wordt zo iemand dan, begeleid en aangemoedigd door een coach of psycholoog, ertoe bewogen om de troep op te ruimen.

De keren dat ik daar naar keek, waren dat moeizame processen met veel weerstand van de hoarder. Die wel een frisse, opgeruimde start wilde, maar het hartstikke eng vond om afscheid te nemen van alles wat verzameld was. Elk voorwerp moest apart bekeken en op waarde beoordeeld worden. Want dit zou nog best eens van pas kunnen komen, en aan dat ding zaten dierbare herinneringen vast.

Ondertussen zette zo’n hoarder zichzelf steeds meer vast en klem tussen de troep. Men kon soms letterlijk geen kant meer op. Maar ja, dat opruimen hè? Ga er maar aan staan. Het ene ding na het andere. En dan ook nog goed oppassen dat er geen nieuwe dingen besteld of gehaald werden. Wat een gedoe. Soms slaagde men er met veel duwen en trekken in om het huis enigszins opgeruimd te krijgen. Keerden de camera’s echter na een tijdje terug, dan kon geconstateerd worden dat veel hoarders toch weer stiekem een nieuwe verzameling aan het aanleggen waren. Ingewikkeld, hoor.

Vorige week zag ik dat we dat met gedachten en gevoelens vaak hetzelfde doen. Vooral als je het gevoel hebt ‘vastgelopen’ te zijn of ‘klem’ te zitten; kijk dan eens met me mee. Zou het kunnen zijn dat je per ongeluk een gedachten- en gevoelenshoarder bent geworden? Met hele verhalen over elke gedachte en al je gevoelens, met kasten vol herinneringen en toekomstprojecties. Met een grote verzameling aannames, overtuigingen en oordelen. Met een schuur die tot de nok vol ligt met labels en dromen en angsten.

Als je met een reguliere coach of therapeut in gesprek raakt zal die dat wellicht ook zo zien en benaderen. Er zal bijvoorbeeld worden geprobeerd om gedachte per gedachte en gevoel per gevoel ‘een plekje te geven’ (in de vuilnisbak?). Men zal je misschien uitnodigen om elke gedachte en elk gevoel te beoordelen op bruikbaarheid of waarde (afvalscheiding). Het kan zijn dat men met pillen probeert jou minder bewust te maken van al die gedachten en gevoelens, in de veronderstelling dat dát helpt (ga gewoon verdoofd en met je ogen dicht onder de tafel zitten, dan zie je de troep niet zo). Of er wordt de route genomen van het uitpluizen van de oorzaak van het gedachten- en gevoelenshoarden. Zodat je het in de toekomst in ieder geval niet meer doet. Te vergelijken met kijken uit welke winkel een bepaald voorwerp komt en je dan de toegang tot die winkel ontzeggen. Wat ook kan, is dat men van iedere ongewenste gedachte een gewenste gedachte maakt en van ieder naar gevoel een goed gevoel. Je reinste upcycling mensen!

Wij stellen voor om eens te kijken, en dat kan met ons samen, naar wat gedachten en gevoelens nu eigenlijk ZIJN. Waar ze uit BESTAAN. Zijn ze zo echt en vast en waar als de voorwerpen? KUN je ze eigenlijk wel hoarden? (Persoonlijk heb ik nog nooit meer dan één gevoel of één gedachte per moment gehad, al kunnen ze elkaar wel razendsnel opvolgen en afwisselen).

Hoe mooi: gedachten en gevoelens zijn geen voorwerpen. Ze zijn imaginair en ultiem vloeibaar en vergankelijk. De verzameling die je ermee hebt aangelegd, bestaat in essentie helemaal niet.

En voor wie dat ziet, blijft er niets te doen over. Geen grote opruiming, geen moeizame processen, maar simpelweg deze realisatie. Een shift naar een volkomen nieuw paradigma. Zodat er in elk moment een volkomen fris begin is.

Image by Deedee86 from Pixabay