Van zichzelf is het leven en alle bewegingen daarvan of daarin volkomen neutraal. Bewegingen van EENergie. Heel en ondeelbaar. Alleen de persoonlijke geest, MIJN denken zou je kunnen zeggen* maakt er ‘goed’ en ‘fout’ of wat dan ook van. Deelt het in alle onschuld op en eigent zich gelijk alle ervaringen en waarnemingen toe:
Dit is MIJN mening. Dit gaat wel om MIJN kind. Dit is MIJN kracht of MIJN zwakte. Dit is MIJN leven! Dit is MIJN land en dus MIJN oorlog. En zo lijkt het natuurlijk ook. Zo wordt het beleefd. Zo werkt dat binnen wat Einstein ‘deze hardnekkige optische illusie’ noemde, en wat Syd Banks beschreef als een ‘goddelijke droom’.
Laatst merkte iemand bij een Shiftdag volkomen terecht op dat het vrij makkelijk is om neutraal te blijven bij een ‘probleem’ dat een ander deelt. Of om dat ‘probleem’ te bekijken vanuit neutraliteit. Maar als het gaat om MIJN ‘probleem’, of een ‘probleem’ van MIJN kind, of MIJN moeder of partner, lijkt dat een stuk moeilijker.
Logisch. Het toe-eigenen of persoonlijk maken van wat van zichzelf volkomen neutraal en dus onvoorwaardelijke Liefde is, VOEL je als héél ECHT in je ervaringsvoertuig. In het systeem van lichaam en geest. Dat is gewoon mens-zijn. Het Universele dat een (tijdelijke en illusoire) persoonlijkheid speelt die denkt dat allerlei gedachten en gevoelens en sensaties en ervaringen van hem of haar zijn. Terwijl ze in wezen gewoon van het Leven (Mind) zijn. Niet van mij.
Ineens verscheen het woord MIJNenveld uit mijn stift op onze flip-over. Als term voor alles wat als persoonlijk wordt gezien en dus ervaren. Het mens-zijn, of de identificatie daarmee en alles wat daaruit voortvloeit. Dat persoonlijk maken gaat vanzelf. Gebeurt gewoon. Geen probleem.
Maar als dat MIJNenveld zorgt voor veel wringen en schuren is er iets anders te zien. Voor wie gelooft dat dat nu eenmaal is wat liefde doet (voor MIJN kind of MIJN land of MIJN partner of ‘MIJzelf’) is er iets diepers te realiseren, voorbij het persoonlijke en per definitie onzekere. Voor wie nieuwsgierig is naar een mogelijk ander uitgangspunt (ook voor het handelen!), wil ik graag de suggestie doen dat het mijnenveld een gecreëerde werkelijkheid is. Dualiteit inhoudt. Vorm. Een in wezen kunstmatige opsplitsing.
Dus als het leven als een mijnenveld ervaren wordt, nodig ik je uit om naar het uitgangspunt van eenheid en heelheid te kijken, in plaats van naar het mijnenveld. Op het niveau van het mijnenveld kom je er toch niet uit, dat lijkt me nu wel duidelijk.
*en bedenk daar alsjeblieft geen schuld bij, de persoonlijke geest is ook ‘maar’ een idee dat niet losstaat (hoe zou dat kunnen?) van de Eenheid. Maar het is wel de wortel van het MIJNenveld.
