Mag ik er nog eens op wijzen dat we met de metafoor van de 3 principes uitnodigen tot pure eenvoud? Dat het écht alle andere psychologische kennis uiteindelijk (of gewoon nu) overbodig maakt? Dat het alle verhalen, de ‘pijnlijke’ en de ‘fantastische’, terugbrengt tot de essentie? Dat het duidelijk maakt dat er niets te doen is, maar wel iets te zien? En dat wat er te zien is, die eenvoud in tweevoud is? Ik beschrijf het hieronder:
1. Beseffen dat alles wat IS een creatie oftewel beweging (Thought) betreft in het Bewustzijn van een Universele Mind (de eeuwigheid of zo). Je zou dit ‘begrip’ kunnen noemen.
2. Realiseren dat je ten diepste die Universele Mind bent. Je zou dit ook ‘Liefde’ kunnen noemen.
Alle vragen die nu opkomen: zie 1.
Alle bezwaren die je hiertegen opwerpt: zie 1.
Alle twijfels hierover: zie 1.
Alle concepten, wetenschap, kennis en beschrijving van eerdere ervaringen: zie 1.
Alle verhalen en herinneringen: zie 1.
Alle onzekerheid en verwarring over, of bezwaren en weerstand tegen punt 2: zie 1.
Alle creaties (1) die ‘dwars’ lijkt te zitten wijzen je terug naar 2.
En natuurlijk kunnen we hier veel uitgebreider en genuanceerder over praten, maar daar zit ook het ‘gevaar’ in dat je weer in het verhalenhoofd terecht komt. Dat je weer gaat kijken naar wat ‘after the fact’ is, in plaats van naar ’the facts’ (de principes), waarmee je in alle onschuld een omweg creëert/ bedenkt/ beleeft. En dat is niet de bedoeling, want te ingewikkeld.
De 3 principes wijzen je, kort gezegd, op de EENvoud in TWEEvoud.
Afbeelding van Frederic Willocq via Pixabay
