Naar aanleiding van ‘gedoe’ in de GGZ tweet er iemand de wanhopige mededeling dat ze ‘al zes jaar suïcidaal is’. Een paar dagen later komen er meerdere berichten voorbij over het feit dat veel mensen van boven de 55 een doodswens zouden hebben. Daar is onderzoek naar gedaan en dit was de uitkomst. Ik werd er nieuwsgierig van en mijmerde er wat over. Heel graag zou ik vragen hebben gesteld aan de vrouw die de tweet plaatste en de mensen die hadden meegedaan aan het onderzoek.
Als je zegt dood te willen; wat wil je dan eigenlijk? Weet je eigenlijk wel (zeker) wat dood is? Kan iemand dat überhaupt weten? En als je niet 100% zeker weet wat de dood is, hoe kun je dat dan willen? Zou het misschien kunnen zijn dat er iets anders speelt? Dat de deelnemers aan het onderzoek en de mensen die we suïcidaal noemen onder een aantal misverstanden lijden?
Ik zou willen vragen: waar wil je eigenlijk vanaf en waar verlang je nu werkelijk naar? Wil je af van de huidige (nare) ervaring; laten we dan samen eens kijken waar die ervaring uit bestaat, hoe die ervaring tot stand komt en of jij die ervaring bent of kent. Verlang je naar een gevoel van liefde en welzijn; laten we dan eens kijken waar dat zich bevindt. Misschien ontdekken we samen dat er onder de huidige ervaring een Bron van Liefde en Welzijn is.
En suïcidaal gedrag, waar men in de geestelijke gezondheidszorg zo veelvuldig angstig en ernstig over praat; waar bestaat dat uit? Het lijkt me dat er een poging tot zelfmoord gedaan kan worden, of meerdere, maar dan hebben we het dus sec over een (aantal) handeling(en). Voortkomend uit de gedachte dat het een goed idee is om deze, of liever gezegd, jouw wereld te verlaten. Hoe vaak kun je trouwens écht een serieuze, goede zelfmoordpoging doen voor het daadwerkelijk ‘lukt’? Hebben we het bij suïcidaal gedrag ook niet voornamelijk over plannen en sombere gedachten in het hoofd? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat de vrouw die meldt al zes jaar suïcidaal te zijn al 2190 dagen op het spoor ligt te wachten op een trein. Tenzij het een dood spoor betreft. Of dat ze al 2190 keer handenvol pillen heeft geslikt die niet afdoende effect hadden. Of continu, al zes jaar, met een mes rondloopt en poogt slagaders door te snijden.
Met compassie voor de mens en de misverstanden die heersen in en over de menselijke ervaring, die er zo echt uitziet en echt loodzwaar kan voelen, wil ik hier graag helderheid in krijgen.
Gaat het in alle gevallen niet om (steeds terugkerende, soortgelijke) gedachten die geloofd worden, gevoeld worden en de eventueel daaruit voortvloeiende handelingen? Is een doodswens of suïcidale neiging niet simpelweg een gedachteconstructie bestaande uit verzet tegen de huidige, zo pijnlijke, ervaring en verlangen naar een ‘betere’ ervaring of de afwezigheid van ervaren? En zou het niet ongelooflijk behulpzaam zijn om te begrijpen dat de menselijke ervaring waar je zo graag vanaf wilt uit een stroom van gedachten bestaat, tot leven gebracht door (gevoeld via) het bewustzijn, maar nooit losstaand van de ruimte daarachter, je ware natuur of ziel of pure essentie? Dat er niets mis met je is, al denk en voel en geloof je van wel?
Voor wie ook nieuwsgierig is of het niet meer ziet zitten; kijk eens bij de grote voorraad gratis materialen die we voor je beschikbaar hebben. Misschien lees je iets wat je helpt in ons e-boek of één van de duizend blogs, hoor je iets helder in een podcast, zie je iets in een video of kunnen we jou met een gratis Shiftsessie van dienst zijn.
