Afgelopen dinsdag reden we, onderweg naar Portugal, door de Pyreneeën. Het was niet de kortste route, maar we hadden toevallig zin in bergen met dorpjes en kronkelwegen.
Op enig moment begon het mij op te vallen hoeveel verkeersborden er stonden. Er waren dwingende borden die steeds verschillende snelheidslimieten aangaven. Er stonden waarschuwende borden die meldden dat ons een bijzonder steile helling, een haarspeldbocht of mogelijke file stond te wachten. Verbodsborden die zeiden wat je niet mocht (inhalen, omkeren, afslaan enzovoorts). Voorspellende borden die vertelden dat hier sneeuw zou vallen en gladheid zou ontstaan. We zagen adviserende borden die vrijblijvend een suggestie deden over de aan te houden snelheid. Er waren ook borden die aangaven dat we alle vorige borden met limieten en verboden mochten vergeten. En dat alles, vooral rondom de dorpen, vlak achter elkaar.
Voor de grap probeerde ik Geliefde een tijdje verbaal op de hoogte te houden van alle ge- en verboden, adviezen en meldingen. Dat betekende een rappe en eindeloze stroom woorden uit mijn mond.
“Je mag nu maximaal 80 kilometer per uur, er komt een rotonde aan, terug naar 60, nee, 50 nu. Je nadert een bocht, inhalen is verboden, ik adviseer je terug te gaan naar 50 kilometer per uur maar het hoeft niet, je mag weer inhalen en maximaal 80 rijden, behalve als er ijs ligt, dan liever 60. Ligt er ijs? Nee? Negeer deze dan maar. Je mag niet keren hier, we gaan zo acht procent stijgen, inhalen is nu verboden, er komt een haarspeldbocht aan, niet harder dan 50 rijden ennnn….je mag weer inhalen. Je moet stoppen! Hier staat wel eens file. Maximaal 60 nu en niet inhalen. Oh, alles wat ik je net verbood wordt weer ingetrokken.”
Zo uitgesproken leek het bijna niet te doen, al die borden waarnemen en gehoorzamen. Geliefde ging er niet veiliger of beter van rijden. Het werd juist een lawaaierige en lachwekkende toestand in de auto. En het deed mij denken aan alle instructies die we intern (verstandelijk!) aan onszelf geven en wellicht extern aan onze kinderen of leerlingen. Een woud aan regels waar we ons aan lijken te moeten houden. Afhankelijk van wat we voorspellen dat er aan zit te komen (een bepaalde gebeurtenis als een haarspeldbocht in je leven). Vrij arbitrair gebaseerd op wat iemand heeft bedacht dat passend of handig is (hier moet je dit doen, en daar weer dat). Suggererend dat er iemand is (een verkeersautoriteit?) die beter weet dan jij wat passend en logisch is in het moment.
Allemaal vanuit het niet vertrouwen op de ultieme autoriteit: de innerlijke wijsheid die altijd en overal beschikbaar is. Met impulsen en responsen. Met overzicht en reactievermogen. Als een uiterst ervaren chauffeur waar de bijrijder (het verstand) zich niet mee hoeft te bemoeien.
Voor deelname aan het levensverkeer is geen rijbewijs vereist. Je bent gediplomeerd zodra je geboren bent, in essentie altijd veilig en uiterst geschikt om door het leven te navigeren. Zonder vaste regels en adviezen; lekker rustig.