We zitten op een terras in een drukbezochte kustplaats. Naast ons aan een tafeltje luncht een moeder met een peutertje van een jaar of anderhalf. De kleine demonteert vakkundig een pizza met zijn knuistjes en smeert heerlijk zijn hele gezichtje onder tijdens het wegwerken van de stukjes. Als alles op is wordt hij schoongepoetst door moeder en is er even niets anders te doen dan het wachten op de rekening. Peutertje draait op zijn stoel en begint een beetje klagelijk te piepen. Hij voelt zich blijkbaar ongemakkelijk. Moeder probeert het kind op alle mogelijke manieren te sussen. Met het aanreiken van voorwerpen van de tafel die eventueel interessant zijn voor haar kind, met haar zonnebril, met nog maar een slokje drinken.
Ineens zie ik voor mijn ogen (weliswaar met de beste bedoelingen!) de kiem gelegd worden voor een groot misverstand. Overgedragen van moeder op zoon. Het misverstand dat we als westerse mens vrijwel zonder uitzondering meekrijgen: je ongemakkelijk voelen mag niet en dat moet (snel!) verholpen worden door iets van buitenaf. Een misverstand dat zorgt voor een eeuwige jacht op wat-dan-ook waarvan we denken dat het die innerlijke onrust zal verzachten. Van beter gedrag van een geliefde tot alcohol of elke week een nieuw paar laarzen. Van nog een zak chips of die promotie tot een derde vakantie dit jaar, en van pillen tot een ellenlange to-do-lijst of transcendente meditatie. Allemaal om ons beter te voelen dan we in dit moment doen. Om ons maar niet ongemakkelijk te voelen.
Terwijl je even ongemakkelijk of verveeld voelen helemaal geen probleem is. Het is simpelweg de beweging van gedachten door ons heen. Het hoort bij het mens-in-een-lichaam zijn en het gaat vanzelf weer voorbij zonder hulp(middelen) van buitenaf. Want de aard van gedachten is vluchtig. We kunnen als ouders (die zich hier bewust van zijn) gewoon in alle rust en in open, liefdevolle verbinding aanwezig zijn voor ons kind.
En dit had ik graag zesentwintig jaar eerder willen weten. 😉 Zit jij nog midden in de ‘opvoeding’ of is het begeleiden van kinderen je beroep en wil je graag meer weten van de uitgangspunten en inzichten die ervoor zorgen dat je jouw kind niet langer (in alle onschuld!) helpt om ook verslaafd te raken aan ‘fixen’ van buitenaf? Al is het ‘maar’ de smartphone of nagelbijten? Kom dan een dagje ontspannen luisteren en hierover meepraten.
Foto © Rob Tol