In onderwijs en opvoeding lijken we er in toenemende mate naar te streven om een eenheidsworst te creëren. Gezien het feit dat de kinderen van nu continu afgemeten worden aan gemiddelden, normen en waarden. Op het consternatiebureau, in de peuterklas en tijdens de loopbaan op de basisschool. En als er van een gewenste grafiek afgeweken wordt of een kind zich anders-dan-anderen gedraagt, krijgt het een label en moet het gefikst worden.
Tegelijkertijd vinden we het geweldig als ons kind unieke kwaliteiten heeft of dingen waar het in uitblinkt. Dat gaat niet samen! Kan het ook makkelijker?
Jawel hoor. Zodra je je realiseert dat elk mens, of eigenlijk elke menselijke ervaring, een unieke uitdrukking is van dezelfde, onderliggende, helemaal hele Eenheid, is meten, labelen en fiksen van tijdelijke ervaringen niet meer logisch.
Die spirituele essentie, die eenheid, is een gegeven, dus daar hoef je niets meer aan te doen. Geen worst van te maken. Jij bent diep van binnen die eenheid al en je kind ook. De bewegingen daarvan (de menselijke ervaringen) zijn elk moment uniek en tegelijkertijd vergankelijk. Daar hoef je ook niets mee of aan te doen. Het IS al zo en jij mag getuige zijn van die unieke uitingen. De veilige haven zijn. Niet de controlekamer, manipulator of worstendraaier (en dat gaat een stuk makkelijker met dit besef).
Natuurlijk kun je kinderen nuttige vaardigheden leren en wat simpele afspraken maken voor het bewegen en relateren in de vorm. Niets mis mee. Maar raak als docent of ouder niet in de war over je rol. En laat in Mindsnaam het idee varen dat je kind ergens aan moet voldoen, of ergens in moet passen.
Als het de bedoeling was geweest dat alles zich als een eenheidsworst zou manifesteren, zou de Eenheid écht niet al die unieke ervaringen hebben gecreëerd.
Image by Walter Bichler from Pixabay
