Een middelbare school stuurt de ouders van een leerling een bericht waarin staat geschreven dat het kind ‘onhandelbaar’ is. Ik lees het en geloof er niets van. Ik zie vooral het woord handel en handelen. En moet denken aan de Engelse term handler, waarvan het woordenboek zegt: a person who trains and is in charge of animals, especially dogs. Precies het idee dat ik kreeg bij de uitdrukking die in het bericht werd gebruikt. De school, vertegenwoordigd door docenten en misschien een directeur, als personen die de baas zijn over de leerlingen en hen trainen.
Als we onze kinderen zien als wezens die we moeten trainen, komen we vroeg of laat bedrogen uit. De ‘volgzame’ (?) types of zij die iets bedenken in de geest van ‘ik dans gewoon wel tijdelijk naar jouw pijpen om de beloning te krijgen’ kunnen zomaar de bron van hun eigen wijsheid uit het oog verliezen (al blijft die altijd aanwezig!). Andere mensjes willen of kunnen dit niet. Hun natuurlijke, innerlijke vrijheid is te duidelijk aanwezig. Zij zijn niet trainbaar om het zo maar even te noemen en worden ‘dus’ onhandelbaar genoemd.
Kun je zien dat onze essentie vrij is als water en wind? Natuurlijk kun je die wel (tijdelijk) indammen, kanaliseren en (bij)sturen, maar die ware aard blijft hetzelfde.
Zouden we dan ook kunnen stoppen met onze kinderen te (be)handelen als dieren? Kunnen we zien dat het MENSEN zijn zoals jij en ik? Unieke invalshoeken van de eeuwigheid is de term die nu in mij opkomt. Geen dressuurpaarden.
In dat kader (en wat algemener getrokken) is de moderne uitspraak ‘ik kan het niet handelen!’ ook een leuke. Die klopt, want je hoeft niets te handelen. Je bent geen handler, geen trainer, geen circusdirecteur van het leven.
Misschien komt het aloude, aangeleerde bezwaar in je op dat klinkt als ‘maar als niemand zich aan de regels houdt, dan wordt het een zooitje’. Of ‘een kind heeft grenzen nodig’. Of lees je in dit blogje een aanwijzing om je driejarige onder de bus te laten lopen. Dat is leuk geprobeerd van het verstand (het ego, zo je wilt) dat enorme weerstand heeft tegen leven zonder houvast, maar dan nodig ik je uit om een oud en eenvoudig blogje te lezen over een rotonde zonder regels. Één van de aanwijzingen die ik daaruit oppikte was, dat de mens die niet druk bezig is met zich aan de regels houden en, aan de andere kant, met regels opleggen en handhaven, gewoon even stilstaat. In het geval van de rotonde zelfs letterlijk.
Zou dat voor de omgang met elkaar en onze kinderen ook niet mooi zijn? Even stilstaan en goed kijken naar elkaar. Overeenstemming vinden. Zodat er IN ELK MOMENT gedaan en bewogen kan worden wat in dat specifieke moment in de eeuwigheid logisch of handig is. Zonder iets vast te willen leggen voor een volgende keer. Het lijkt misschien tijdrovend (ook weer: voor het verstand) maar hoe gaat het nu, met alle handhaving van zelfs de regels waarvan niemand meer echt weet waarom ze ooit bedacht zijn? Hoe gaat het nu, met alle labels die we verzinnen voor ‘afwijkend gedrag’ en alle therapieën en pillen die we daar op loslaten? Hoe gaat het nu, met de onderwerping? Zouden we ook kunnen liefhebben en begrijpen in plaats van (be)handelen?
Wie hier persoonlijk over in gesprek wil is welkom op een shiftdag. Je kunt ook een gratis Shiftsessie aanvragen of gewoon bellen voor meer info als je in bovenstaand stukje hoort en nieuwsgierig bent hoe dit zou passen binnen jouw onderwijsinstelling of zo.
Image by Free-Photos from Pixabay