Dit stukje lijkt op het moment van schrijven vrij relevant in het kader van bepaalde omstandigheden en maatregelen, maar is goed gelezen eigenlijk van alle tijden en wijst op iets fundamenteels. Het ‘geldt’ voor ouderschap, voor het onderwijs en voor de overheid.
Wat mij opviel is dat we andere mensen, of dat nu onze kinderen, leerlingen of landgenoten zijn, nogal eens willen dwingen tot luisteren naar en conformeren aan onze eigen ideeën. Desnoods met (verbaal) geweld, met emotionele chantage en onder dreiging van straf. Interessant gegeven voor wie een glimp heeft opgevangen van het feit dat er in essentie maar Één (Mind) is. Voor wie de wereld van vormen ziet als een illusie daarin. Voor wie onze ware natuur kent als Liefde.
En ik dacht: als we onze ideeën aan anderen willen opleggen en het daarbij nodig vinden om angst aan te jagen, schuld aan te praten en boetes (straf) op te leggen, kun je er donder op zeggen dat er uit angst wordt geopereerd. Niet vanuit Liefde, al willen we dat soms wel zo doen voorkomen (het is écht beter voor jou, je moeder en de maatschappij dat je mijn advies opvolgt en zus doet of je zo gedraagt). Angst heeft altijd (eigen)belangen.
Bij het voelen en uitdrukken van Liefde is overredingskracht overbodig. Liefde laat vrij. Het heeft geen agenda en erkent autonomie. Denk maar terug aan je favoriete leraar (als je die hebt) of een ander persoon in je leven die jou volledig vrij liet en tegelijkertijd voorging/ leidde in liefde en helderheid. Die uitsluitend ‘goede raad’ gaf als er expliciet om gevraagd werd, maar die vooral je eigen wijsheid aanwees en aansprak.
Angst aanjagen, schuld aanpraten en boete(doening) opleggen, ook (of misschien wel vooral) onder het mom van je eigen bestwil, hoort thuis in de wereld van strenge religies en dictaturen. Wil je dat? Thuis, op school of in een land?