Deze week hoorde ik over een grappig voorval in Portugal (ik heb het niet ‘gefact-checkt’ hoor, het gaat mij even om de metafoor). Een vrouw die ergens logeerde had twee mensen uit de kroeg gehaald en meegenomen naar de gemeente. De twee ‘getuigen’ beaamden dat zij op het logeeradres woonde en dat bleek genoeg bewijs voor de gemeenteambtenaar. De regel is dat je zo officieel ingeschreven kan worden op een adres. De getuigen mogen van de straat worden geplukt; dat maakt niet uit. Als in totaal drie mensen beweren dat je ergens woont, wordt het aangenomen als waar en prompt vastgelegd.

Het deed mij denken aan het nieuws, aan roddels, aan verhalen, aan perspectieven, aan familiegeheimen, aan waarheden die op het werk verkondigd worden, aan culturele denkbeelden, aan getuigenissen, aan opinies van welke aard dan ook, aan wetenschappelijke of andersoortige publicaties, aan boeken met ideeën en opvattingen, aan algemeen geaccepteerde zienswijzen. Officieel vastgelegd of niet, ook hiervoor geldt: een mens of een aantal mensen beweren iets en dat wordt aangenomen als waar.

We leven dan (even) verder alsof het zo is. Anderen doen misschien ook alsof het zo is, zeker als het zogenaamd ‘officieel’ (bekend) wordt gemaakt. We vertellen elkaar dat het zo is. Net als bovenstaande anekdote, trouwens. Maar is het werkelijk zo?

Als mensen met eerder opgedane kennis of andermans (boeken)wijsheid schermen om het oude paradigma en hun eigen gelijk te verdedigen, grapt Geliefde wel eens:”zal ik eens een boek voor je schrijven? Geloof je dan ook zomaar wat dáárin staat?” Het tegensputteren bestaat dan vaak uit concepten als geloofwaardigheid, betrouwbaarheid of wetenschappelijk onderzoek. Ik vraag me af: is ‘de mens’ niet per definitie onbetrouwbaar? Omdat we zomaar van gedachten (en inzichten) kunnen veranderen? Omdat de AARD van gedachten en dus waarnemingen vloeibaar zijn? Daar kan geen enkel houvast in gevonden worden.

Niets is ‘zo’ omdat (drie 🙂 ) mensen het toevallig beweren en het geloofd wordt.

Alles IS.