Ik zit naast een bed waarin een man hoorbaar ligt te ademen. Hij lijkt ontspannen en onbeweeglijk te slapen. Aan de andere kant naast hem staat een standaard met twee pompen eraan; eentje voor morfine en eentje met een slaapmiddel. Op de gang buiten zijn kamer hoor ik stemmen praten.

Ik heb geen idee of hij weet dat ik er ben.
Geen idee of hij beseft dat hij binnenkort zijn laatste adem zal uitblazen.
Geen idee of dit goed of fout is.
Geen idee of het anders zou moeten of kunnen.

En zonder idee is alles okay.

Zonder idee zit ik ontspannen dit stukje te typen.
Zonder idee slaapt hij verder.
Zonder idee kan ik zelf zo meteen ook even een tukje doen in de comfortabele stoel naast hem.
Zonder idee kan ik opstaan en weggaan of juist blijven tot de nacht voorbij is.

En ik besef dat we als mensen zó graag wél een idee willen hebben. We willen weten wat het juiste is, hoe lang nog en waarom. Sterker nog, het is bijna onmogelijk om totaal zonder idee te zijn. Om 100% niet te weten.

Ik kan me bijvoorbeeld op geen enkele manier onttrekken aan het idee dat de man waar ik naast zit, mijn vader is. En ook niet aan het idee dat het belangrijk is dat hij niet 24 uur per etmaal alleen is of dat het moeilijk voor mijn moeder is om na 60 jaar met hem samenwonen, nu alleen in dat grote huis te zijn.

Ook dat is okay, want zo werkt de menselijke ervaring. In elk moment doen de 3 principes hun werk waardoor ik een bewuste ervaring heb. Valt niet aan te ontsnappen.

Toch merk ik dat het handig is om tegelijkertijd te beseffen dat het ideeën zijn, concepten, denkbeelden waar ik tegenaan kijk. Niet de absolute waarheid. En dat het die denkbeelden zijn die pijn doen, niet het kale feit van dat slapende, gedrogeerde maar ademende lijf naast me. Ik weet niet wat doodgaan betekent, waar het nuttig voor is, hoe het werkt en of het snel of langzaam moet.

En hopelijk voel je aan dat ik hier geen pleidooi houd om niks te voelen en alles af te doen als ‘slechts een idee’ of ‘alleen maar een gedachte’. Waarom ik dit hier deel, is omdat het voor mij voelt alsof het wéten dat IK het niet kán weten, dat ik in werkelijkheid géén idee heb over het sterven en stervensproces van mijn vader, een hoop stress en gedoe in mijn hoofd wegneemt. En dat die optie bestaat, lijkt me voor jou cool om te weten.

Wetende dat er geen houvast in de vorm te vinden is, omdat die vorm er met elke nieuwe gedachte weer anders uitziet, kan ik rusten in wat er op dit moment ervaren wordt. Dat lijkt me moeitelozer en dichter bij de waarheid dan dezelfde situatie beleven met de lading van wat moet of beter zou zijn.