Een tijdje geleden, tijdens een gezamenlijke mijmering waarin ik kennelijk de wereld (of eigenlijk: de dualiteit) zomaar een illusie noemde, zei iemand: “je mag mensen hun illusies niet afpakken.” Het was lief bedoeld, daar is geen twijfel over. En ik vond het een interessante uitspraak die diverse vragen opwerpt en verschillende aspecten heeft om tegen het licht te houden, als je daar zin in zou hebben. En kennelijk heb ik dat nu 🙂 . Jij ook?
Ik mijmer: ik kan dat helemaal niet, iemand een illusie afpakken. Ik heb geen toverstaf die het geloof in de persoonlijk lijkende gedachtestroom kan wegnemen. Wie niet wil of kan luisteren, hoort heus niets. Bovendien; het zien van zowel een ‘ik’ als ‘een ander’ is al een stap de illusie in. Beiden bestaan niet werkelijk (wel als ervaring natuurlijk!). Er beweegt gewoon schijnbare communicatie in een zee van informatie. Zou je kunnen zeggen. Ter vergelijk of metafoor: de persoonlijke waarneming van een fata morgana kan door ‘een ander’ niet weggetoverd worden. Wel kan beseft worden, en misschien op uitnodiging van ‘een ander’, om nog een keer en goed te kijken en te ZIEN dat het een fata morgana is, die wordt waargenomen (voor waar wordt aangenomen). Daarmee verdwijnt deze fata morgana (nu of uiteindelijk), of vormt geen probleem meer. Zoiets kan gebeuren in de gesprekken die we voeren. Van binnenuit ‘jou’.
“Je mag mensen hun illusies niet afpakken” zou ook geduid kunnen worden vanuit het idee of de overtuiging dat er Niets overblijft als illusies verdwijnen (in sommige stromingen spreekt men over Universal Mind als emptiness, als ‘leegte’ ). En Niets lijkt nogal….niets? Saai? Leeg? Houvastloos? Grenzeloos? Op die manier bekeken snap ik de uitspraak helemaal; je wil misschien je medemens niet achterlaten met of als die leegte. Dan maar doorleven met al die gekoesterde verhalen, al zijn ze nog zo naar en ’traumatisch’. Dan maar doorleven met de zo geliefde illusies. Dan ‘heb’ je tenminste nog wat (al is het een gevangenis)!
Daar zou ik dan over kunnen mijmeren, dat wat wij de Universele Mind noemen eerder VOLledig is, dan leeg. Het is van zichzelf niets, maar ook de pure en grenzeloze potentie tot creatie. Het is wat je nu al bent en je kunt het net zo goed ALLES noemen. Het is geen ‘ding’ en kan alleen beschreven worden met ontoereikende woorden als ‘een diep gevoel van Welzijn’ of zo, als ‘groot vertrouwen van binnenuit, zonder object’, misschien. En daar kunnen we elkaar op wijzen of aan herinneren. En ja, het kan even of een langere tijd voelen alsof je alles verliest (die gekoesterde verhalen, de meest geliefde illusies). Maar dat is een eh….illusie 🙂 .
