Wat mij een tijdje geleden opnieuw intrigeerde was het doorgeven van informatie of verhalen. Er was namelijk een bedrijf met steeds wisselend personeel. De nieuwe medewerkers kregen informatie van hun voorgangers/ inwerkers over jaarlijkse gebeurtenissen. Uiteraard met de beste bedoelingen. Om voorbereid te zijn bijvoorbeeld. Het lijkt logisch. En ook praktisch. Het lijkt of je op deze manier een idee krijgt van wat je te wachten staat. Meestal gaat zo’n verhaal ook vergezeld van instructies ‘hoe dat te tackelen’, in plaats van te vertrouwen op de wijsheid/ intelligentie/vaardigheden/ kennis/ logica/ respons van binnenuit, in het moment, zoals leven van nature leeft.
De nieuwe medewerkers vertelden deze verhalen door aan anderen, compleet met de meegekregen waarschuwingen, ALSOF HET WAAR was, in plaats van slechts een verhaal over andermans ervaringen op een eerder tijdstip. ZELF hadden ze die ervaringen helemaal niet gehad! Maar dat werd (zoals meestal) over het hoofd gezien. We horen iets, nemen het aan als waar en vertellen het door alsof het zo IS, inclusief die instructies ‘hoe het te tackelen’. Het verhaal gaat zo een eigen leven leiden. Vaak wordt het ook een soort ‘Chinese whisper’; een totaal vervormd verhaal met veel snufjes persoonlijke mening, weerstand, oordeel en soms overdrijving.
En eigenlijk re-creëren of kopiëren of projecteren we op deze manier steeds hetzelfde (idee, concept, verwachting, gevoel, ervaring). Wordt het verhaal in stand gehouden en ‘waargemaakt’ (en ik hoop niet dat je hier een magische, the secret-achtige betekenis aan geeft. Niet doen. Gewoon NIET. Kijk hoe het werkt en destilleer er geen methode uit. Die is er niet. Daar gaat dit niet over).
Ik dacht ook aan het lichaam. Net als een bedrijf is dat eigenlijk ook een verzameling, maar dan van cellen in plaats van mensen. Net zo wisselend als personeel (elke zeven jaar is alles vervangen!). En net als een bedrijf is het lichaam ook een verzameling processen. ‘Instructies’ daarvoor zijn niet nodig; het leven (pure intelligentie) WEET al hoe het leeft. Maar als er iets uit balans lijkt te zijn; als er zich ervaringen of manifestaties in het lichaam of de geest voordoen, vergeten we dat vaak en verlangen we diagnoses en behandelingen. Van zichzelf geen probleem natuurlijk. Het kan zelfs heeel nuttig dan wel noodzakelijk zijn (of lijken), die ondersteuning of hulp bij heling. Maar…..kan het daarbij blijven? Of blijven we ook hier het verhaal vertellen? Blijven we ons identificeren met de ziekte of als een zieke, oftewel; blijft er identificatie met een eerder bewegend proces? Waar en wanneer stopt dat verhaal?
Op het niveau van de wereld valt er ook veel te zien; wanneer en waar stoppen de geschiedkundige verhalen (in het Engels zo mooi ‘hiSTORY’ genoemd) over verschrikkingen? Waar en wanneer stoppen we met het herhalen van verhalen over oorlogen en slavernij die angst en haat en wraakgevoelens in stand houden, soms generaties lang? Waar en wanneer stoppen de verhalen over meegemaakte drama’s (en mogelijke toekomstige scenario’s)? Waar en wanneer stopt het verhaal over je familie, over je kind, over relaties, over de overheid, over afwijkingen, over systemen, over jouw of andermans eigenschappen, over (mis)daden? Waar en wanneer stopt het verhaal van ‘ik’ als afgescheiden poppetje in de wereld en de identificatie daarmee?
Als het stopt, waarschijnlijk 🙂 . Misschien: als gerealiseerd wordt dat de enige zinnige identificatie de identificatie met het onveranderlijke is. Als al het andere zomaar vergeten wordt en vergeven is. Of wanneer het verhaal ineens herkend voor wat het is. Een verhaal. (Thought)
En waarom niet hier. Nu. Gewoon omdat het kan? Het IS immers al klaar (kijk maar).
Afbeelding van jan mesaros via Pixabay
