Een relatief nieuwe manier om de menselijke expressie in te kaderen heet Human Design. Ik denk dan gelijk aan een heel oud liedje dat mijn moeder wel eens zong. Daarin kwam de zin voor: ‘ik zou je het liefste in een doosje willen doen’. Human Design is zo’n doos, waar we ons vrijwillig en zelfs graag laten instoppen. Één van de vele.
Op Facebook vroeg een connectie kort geleden: ‘wie wil er een Human Design lezing om uit te vinden hoe je het best kunt ondernemen, gegeven je unieke profiel?’ De gretigheid waarmee mensen daarop inspringen is (vind ik) even triest als begrijpelijk. De behoefte aan houvast-in-de-vorm (en/of geld verdienen) is zó groot, dat deze de altijd aanwezige wijsheid-in-het-moment doet vergeten, negeren of totaal over het hoofd zien. We WILLEN kennelijk een boxje om veilig in te passen. Misschien willen we speciaal zijn, specifieke eigenschappen belangrijk maken en er ‘ons’ leven en ‘keuzes’ op baseren.
De commentaren onder de post bevatten teksten als: “ja heel graag, want als een Projector heb ik altijd…..” of iets dergelijks als: “ja, heel fijn, want omdat ik een Manifesting Generator ben, doe ik…” Omdat het Denken werkt zoals het werkt, krijg je altijd bevestiging van wat je denkt dat waar is. In die zin zijn we allemaal Projectors, haha! En ook zijn we allemaal Perceptors en Interpretators (die laatste twee zitten niet in het geloofssysteem dat we Human Design noemen, maar heb ik zelf verzonnen. Maak er geen geloofssysteem van aub 🙂 ).
Ik noem het triest omdat er zo weer een nieuwe identificatie/ identiteit ontstaat in plaats van de vrijheid die je in wezen, en nu al, bent te beseffen. (Je kunt natuurlijk net zo goed zeggen: er is ultieme vrijheid, en daar is identificatie/ identiteit een mogelijkheid in. Geen probleem.) Tegelijkertijd is het zo begrijpelijk, dat we het totaal onvoorspelbare leven in de vorm en ‘onszelf’ daarin, waarover we eigenlijk NIETS kunnen weten, willen duiden. Dat we het in hokjes willen stoppen en in patronen willen vangen. Om schijnveiligheid te creëren? Om te geloven dat je zo (eindelijk) ‘het goede’ of ‘bij jou passende’ zult doen? Om (even) tevreden, gerustgesteld of misschien zelfs opgewonden te kunnen zijn met het idee dat je iets weet over ‘jezelf’?
Er is uiteraard niets mis met of verkeerd aan Human Design (vermaak je!), maar het gaat volledig voorbij aan wat het leven wezenlijk IS en wat je wezenlijk BENT. (Geen idee).
Afbeelding van Bianca Van Dijk via Pixabay
