Zoals je misschien weet ben ik dol op alliteraties, en wandelend door het bos vond ik er weer eentje. Al mijmerend dacht ik: we verwarren steeds de essentie met de expressie. De twee ‘niveaus’ of aspecten van onze communicatie: het vormloze en de vorm. We verwarren wie we werkelijk zijn met wie we denken dat we zijn. We verwarren de ruimte die wezenlijk is met de ‘rommel’verhalen daarin. Mindzijn wordt verward met het menszijn. Je permanente ware aard wordt verward met je tijdelijke ervaring.
In de expressie werken de wetmatigheden van de 3 Principes. En in essentie is er maar één Principe. Mocht er verwarring zijn, dan is de vraag die gesteld zou kunnen worden steeds eenvoudig en eenduidig. Wat is je uitgangspunt; de essentie of een expressie?
Het verschil is zo simpel als kijken naar een tekening op een vel papier. Misschien ken je wel die tekening waar je een heks of een jonge vrouw in kunt zien. Twee verschillende percepties van een expressie (de zwarte lijnen). Er is echter ook de achtergrond van die tekening: het witte vel (de essentie). De zwarte lijnen staan niet los van het witte vel papier. Expressie en essentie zijn niet afgescheiden. Ze zijn Een.
Zodra er een tweedeling wordt gemaakt, ontstaat er eigenlijk al verwarring. Dan wordt bijvoorbeeld een specifieke expressie het enige wat telt (een uiterlijk of prestatie of concept). Of dan verdedigen of veroordelen we sommige expressies (ons persoontje en andere persoontjes). Dan zijn we bang voor (onze perceptie van) bepaalde expressies. Misschien praten we alleen tegen de expressie, zonder de essentie te herinneren.
Of…. we verheerlijken (uitsluitend) de essentie. Dan streven we heel menselijk (expressief) naar ‘verlichting’. Misschien ont-kennen we daartoe expressies. Of blijven we maar zoeken naar de essentie. Nergens voor nodig.
Essentie of expressie, het is (uiteindelijk) hetZelfde.