De 3 principes vormen een ‘nieuw paradigma’ voor de psychologie. Een totaal ander uitgangspunt, namelijk die van eenheid/heelheid, in plaats van de persoonlijkheid met mogelijke ‘beschadigingen’ of ‘afwijkingen’. De groeiende en chronisch wordende problematiek in de geestelijke gezondheid en de matige resultaten van veel behandelingen zie ik persoonlijk als een symptoom van het oude paradigma (shoot me). Als het gevolg van een onlogische benadering van verkrampingen in de menselijke psyche. (Behandelen in plaats van op een diep niveau, voorbij het psychologische, begrijpen).
Toen een lieve collega en ik laatst een prachtig gesprek hadden met een hoogleraar psychiatrie die frisse ideeën en aanvliegroutes had, hoorden wij dat vakgenoten en andere deskundigen deze ideeën maar moeizaam accepteerden. En/of zelfs aanvielen! Mijn collega en ik hebben dat ook wel ervaren. We voelden ons op netwerkbijeenkomsten over eetstoornissen vaak roependen in de woestijn met een hoopvol geluid dat niemand wilde horen.
Hoewel begrijpelijk, is het toch intrigerend dat sommige behandelaren of ouders (natuurlijk in alle onschuld!) de ernst en de duur van bijvoorbeeld het gedrag dat we het label ‘eetstoornis’ geven, gebruiken om het oude paradigma te verdedigen.
“Dit (inzicht/ paradigma/ principeverhaal) is te simpel voor een ingewikkeld probleem als anorexia”, zegt men dan. In mijn ogen wordt zo het feit gemist dat deze schijnbare ingewikkeldheid een bijverschijnsel van het oude paradigma is.
“Het is niet evidence based“, is wel een argument. En men mist dan het feit dat je altijd bewijzen vindt voor wat je denkt en gelooft, zoals de 3 principes beschrijven. Bovendien weten we allang dat het echt uitmaakt wat de opzet van zo’n onderzoek is, wie er waarneemt en wie het betaalt.
“De oorzaak ligt in complex trauma”, legt men uit. En mist dan het feit dat een ervaring niet de oorzaak van een andere ervaring kan zijn (wel een conclusie over die ervaring, een denkpatroon dus).
“Er gaan hier kinderen aan dood hoor!” wordt zelfs gezegd als reden om de ingeslagen weg van controle te blijven bewandelen. En men mist dan het feit dat het zo gewoon niet werkt. Je kunt geen intern controlemechanisme oplossen met een van buitenaf opgelegd controlemechanisme. Of angst en onzekerheid laten verdwijnen door angst en onzekerheid als uitgangspunt te hebben. Dat is hetzelfde als vuur met vuur bestrijden.
Het oude paradigma wordt verdedigd door de symptomen te benoemen van datzelfde paradigma. Het nieuwe paradigma wordt daarmee afgewezen. Geeft niks. Misschien komt het voort uit angst iets te verliezen (een hele wetenschap wellicht? Of een groot gedeelte daarvan, want we hoeven het kind natuurlijk niet met het badwater weg te gooien.) Gelukkig komen we vanzelf op een punt dat er niets meer te verliezen of te verdedigen valt. En blijft over wat waar is. Hoe het altijd al gewerkt heeft, opgemerkt of niet. Wat altijd al zo IS, gerealiseerd of niet.
Afbeelding van un-perfekt via Pixabay