Mijn lieve buurvrouw kwam vorige week met haar hondje thuis van de trimster. Teddy, die ochtend nog een volumineuze bol met lange flufkrullen die op en neer dansten bij elke stap, was flink gekortwiekt. ‘Er is niets van over!’ had haar bazin eerder uitgeroepen, toen ze ons schaterlachend een ‘after‘ foto toonde van Teddy. En inderdaad, het hondje was zo’n beetje gehalveerd, qua omvang (maar was nog even schattig).

Wat een verschil, hetzelfde beestje met veel of met weinig haar. Ik dacht zomaar: Teddy’s flufkrullen zijn net als persoonlijk gemaakte en geloofde gedachten. Die geven ook (groot) volume aan wat zich voordoet. Ze blazen alle situaties op, tot soms ongekende proporties. Maar als je ze doorprikt, die gedachten, als je ze (h)erkent voor wat ze zijn, als je ze kwijtraakt, als ze oplossen, als ze doorstromen, als je ze vergeet, houd je niets over. Nou ja, de essentie dan. Het leven zelf, zoals het beweegt.

Want als je goed kijkt:

De ruzie met je partner, gedoe binnen de familie, alle ‘situaties’ op het werk; haal je persoonlijke herinneringen, projecties, ideeën, wil en oordelen eruit en er blijft niets van over. Hooguit helderheid, wat handig is voor een eventueel te ondernemen actie of respons.

Het conflict in het Midden Oosten; haal de geschiedenis eruit, samen met de ideologieën, de belangen en de religieuze overtuigingen en er blijft niets van over. Geschiedenis is immers een verhaal en de ideologieën, belangen en de religieuze overtuigingen zijn niet meer dan concepten en ideeën. Ook weer: persoonlijk gemaakte gedachten. Je kunt heel goed zonder (samen)leven.

Persoonlijk gemaakte en geloofde gedachten als hondenharen. ’t Is weer eens een andere metafoor. 🙂