Mijn kleindochters worden opgevoed met als eerste taal Amerikaans-Engels. Dat is in de gegeven situatie het meest logisch. En wat ik heel grappig vind: in de kinderboekjes die zij aangereikt krijgen, staat het geluid dat varkentjes maken beschreven als ‘oink oink’, terwijl in het Nederlands de biggetjescommunicatie als ‘knor knor’ zou worden geduid. Intrigerend, want het Engelse varken maakt echt geen ander geluid dan zijn Nederlandse broer of zus.
Het is voor mij een geinig metafoortje. De mens leeft als gedachte in een Denkwereld. Elke creatie begint met een woord. Er zijn geluidsgolven, er vindt een vertaling plaats in de hersenen (?) en dan is er ineens oink en knor als beschrijving van wat je dénkt te horen. Zou het zo kunnen zijn dat dit zelfde ‘mechanisme’ aan het werk is bij de woorden die we uitwisselen? Bij de verbale communicatie?
Er beweegt lucht langs trillende stembanden (zoals onze favoriete dokter wel zegt); de aldus gecreëerde geluidsgolven bereiken een oor en een auditieve cortex en dáár vindt een vertaling plaats. Perceptie en interpretatie. Aangeleerde betekenissen waarmee we ‘onszelf’ (soms letterlijk!) de stuipen op het lijf jagen of plezier bezorgen.
Dit (h)erkennend, hier bewust van zijnd; zullen we de woorden niet meer zo serieus nemen? Het zijn slechts beschrijvingen. ‘Twee keer verwijderd van de waarheid’ wordt in sommige stromingen ook wel gezegd. ‘Go beyond the word‘ nodigt Sydney Banks je uit. Het is niet nodig alles (uitgebreid) te beschrijven en te duiden. Je kunt het leven, de vorm, in alle puurheid en eenvoud, gewoon beleven. Het varkentje en je zogenaamde medemens écht HOREN.
Afbeelding van 👀 Mabel Amber, who will one day via Pixabay
